Er zijn van die dagen in je leven die je nooit meer wil vergeten. Die je in je geheugen wil griffen met een gouden griffel. Van die dagen met ervaringen waar je tranen van in je ogen krijgt van ontroering en verwondering. Ervaringen die je niet wilt delen met anderen maar moet delen met anderen. Vandaag was zo’n dag . . .

Deel I

Een pastelroze lucht met witte poederstrepen en lichtblauwe vlekjes in de lucht in de ochtend tijdens een prachtige wandeling door het ongerepte bos dat als onze voor- en achtertuin dienst doet. Honderden naaldbomen met dikke pakken witte knispersneeuw op hun takken. Met versgevallen sneeuw bedekte kronkelende wandelpaadjes en onbewandelde maagdelijk witte open veldjes. Onwaarschijnlijk sprookjesachtig. En ik weet het, je ziet de foto’s als je googled, je ziet de prachtige plaatjes op pinterest, maar als je diezelfde beelden dan toch echt in levende lijve mag aanschouwen dan is dat meer dan bijzonder. Je hebt de neiging, die we trouwens ook niet kunnen weerstaan, om van elke boom, elke meter, elk doorkijkje, ieder hekje, ieder besneeuwd veldje een kiekje te maken. Je wilt ieder moment vastleggen omdat je dat gevoel van sereniteit wilt vasthouden. Maar het gaat gewoonweg niet. Er is maar een manier om maximaal van deze witte pracht te genieten en dat is je volledig onderdompelen in al dat moois dat de natuur je wil laten zien, horen en voelen. . .

Deel II

Wat een ontzettend gave tocht hebben we mogen maken met die prachtige huskies. In alle kleuren, groot en klein, 3 paar per slede. Sommigen met die welbekende ijsblauwe lichtgevende ogen, anderen weer met diepdonkere chocoladebruine ogen. Helemaal ‘happy’ wordend als ze weer sleetjes mogen trekken met z’n allen. Blaffend, huilend en springend van enthousiasme wachten ze op het sein van vertrek. En yes, daar mogen ze. Dravend en trekkend op de speciaal geprepareerde paden door de ongerepte natuur van Oulanka National Park. Het klinkt cliché, maar het landschap waardoor je door deze prachtige dieren wordt meegenomen is sprookjesachtig. Het kampvuurtje waarbij je met een warme kop thee of koffie en een zelf gegrild worstje even mag opwarmen geeft je het gevoel dat je in een superromantische film de hoofdrol mag spelen. En als de tocht na dit korte verwarmende intermezzo zich dan voortzet, in een decor waarin de schemering inmiddels langzaam is overgegaan in de diepblauwe kleur van de nacht, dan is het sprookje compleet.

Dit zijn van die dagen in je leven die je nooit meer zult vergeten. Die in je geheugen gegrift staan met een gouden griffel. Dit was zo’n dag met ervaringen waarin tranen van ontroering en verwondering gevloeid hebben. Een dag die we moesten delen met iedereen die het maar lezen wil. . .