We hebben met elkaar afgesproken dat we ons over zullen geven. Overgeven aan het leven hier. Aan de gewoontes hier. Aan de cultuur van dit land.

Ons voornemen werd direct goed uitgetest. Of we honger hadden . . . . was de eerste vraag nadat we elkaar na een periode van 5 jaar elkaar niet gezien te hebben warm omhelst hadden. Haha, ik waande me in Indonesie op het vliegveld van Jakarta, waar dat ook de eerste vraag was van neef Johnny, nadat we elkaar eerst een warme hug hadden gegeven in de aankomsthal. Maar goed, of we honger hadden dus. Uhmmmm, nou ikke eigenlijk niet zo erg. Mijn lichaam geheel ontregeld door het tijdsverschil en de vlucht en mijn maag nog gevuld met de komkommersticks en boekweit-bananenpannekoekjes die ik stiekem het vliegtuig in ‘gesmokkeld’ had.

Bij de douane, tijdens een urenlang durende US PreClearance procedure, vroeg de, zijn taak serieusnemende douanier, ons of we nog wat aan etenswaren in onze tassen hadden want die mochten absoluut niet mee de Iers-Amerikaanse grens over. Braaf als ik ben vertelde ik hem gehoorzaam dat ik nog wel twee appels in mn rugzak had. ‘No ‘Ma’am, this is the border, here you have to drop all the food you have with you. You are in the US after you cross this borderline', deelde hij ons op een zeer resolute toon mede. 'Oke dan, ik gooi die twee appels wel weg' zei ik met een sippe lip tegen de, te zeer met zichzelf ingenomen, yankee-douanier. En zo geschiedde. Terwijl hij ons zelfvoldaan door liet lopen kon ik alleen nog maar giechelend denken aan de vanmorgen vers gesneden komkommersticks, de minitomaatjes en de reuma-proof gebakken bananenfritters naar het wereldberoemde recept van mijn allerliefste Oma Polly, die nog geduldig in Pauls rugzak lagen te wachten om straks door ons in het vliegtuig opgepeuzeld te worden. Eerste proef van burgerlijke ongehoorzaamheid doorstaan . . .

PS: En ja, tuurlijk hebben we ons toch ook overgegeven aan onze eerste 'eetbelevenis' . . . . Eerste healthy foodcourt-proef ook doorstaan