Hoeveel mooier kan het nieuwe jaar nog beginnen? Ik bedoel, als het nieuwe jaar begint op een van de meest magische plekken van de Verenigde Staten en je de tweede dag van het jaar getrakteerd wordt op een even zo magische ervaring . . .

De terracotta-kleurige rotsen van Sedona hebben we zowel hikend als pink-jeepend mogen ontmoeten. Een weids 360-graden vergezicht op een rotsplateau temidden van het rode rotsgeweld. Tussen al deze rotsen, die in de meest uiteenlopende vormen zoals een kathedraal, een olifant en een relaxende Snooopy gebeeldhouwd lijken, groeit een voor ons onbekende boomsoort waarvan de stam en haar takken zich in de rondte hebben laten slingeren door de magische vortex-energie (zo hebben we ons laten vertellen). Onze monden vallen open van verwondering . . .

Daar ergens, verborgen in het rotslandschap, duikt ineens een kruis op. Een wit kruis. The Holy Cross. Eenmaal in de kapel, die achter dit witte kruis verscholen zit, biggelen de tranen over mijn wangen. Waarom? Is het de sereniteit? Is het de omgeving? Is het misschien de Vortex-energie? Geen idee! Wel weet ik dat ik diep in mijn hart geraakt werd in deze kleine maar o zo engelachtige kapel.  En ook weet ik dat ik daar, tijdens die minuten van volledige ‘stilte’ nergens anders was dan ‘daar’. 

Gedesillusioneerd rijden we een paar uur later, op 2500 meter hoogte, door een oersaai, platter dan plat en leger dan leeg landschap dat ons naar onze Red Feather Lodge zal leiden. Van beauty nog geen sprake terwijl ik toch dacht dat we bij een van de zeven wereldwonderen zouden uitkomen. We laten ons niet kennen en rijden het Grand Canyon National Park in . . . . . . . We stappen uit onze micro-witte-Ford-Fiesta . . . . . . We lopen naar de rand van . . . . . . Naar de rand van . . . . . . Waaaaauuuuwwwww!