I just fell in love . . .

Een dag met een zonnig gouden randje

Wat een pareltje aan die grote Pacific! Wat een weelde, wat een prachtige huizen tegen de groene heuvels met allemaal dat ongelooflijk mooie uitzicht op de oceaan. We rijden op de Highway 5 richting het Noorden. Op naar de afspraak met alweer een inspirator en held. Vanmorgen hebben we Deepak Chopra op ons programma staan en we ontmoeten hem in zijn Chopra Center in Carlsbad. Een luxe wit resort ligt er voor ons en we rijden de poorten van het park door. Onze auto wordt, vanzelfsprekend met valet parking, voor ons ergens op het terrein, geparkeerd. Aan de linkerhand zien we een heuvelachtige groene lap grond dat als golfpark dient en aan de rechterkant de witte gebouwen van het Chopra Center. Zo her en der passeren ons wat dure high heal-leedies die wat aan het shoppen zijn in een van de te chique boetiekjes. Zo nu en dan komen we wat Spa-gangers tegen in badjas die op weg zijn naar hun volgende Ayurvedische massage of Relax treatment. Door de medewerkster van de giftshop worden we uitgenodigd om vanavond terug te komen voor een gratis meditatie-uurtje en als we zin hebben mogen we zaterdagavond meedoen met een gratis yogales inclusief meditatie-uurtje. Het resort ademt rust en wellness uit, maar het serene is voor mij in geen velden of wegen te bekennen. Oost meets West. Deepak heeft het slim aangepakt. Commercieel aangepakt. Helaas onbetaalbaar voor ‘gewone’ mensen zoals wij. De commercie wint het van de authenticiteit, zoals zoveel hier in dit enorme land van de vele contrasten.

We besluiten wat zuidwaarts te rijden om naar het Self Realisation Center van Sri Paramahansa Yogananda te gaan in Encinitas. Sri is inmiddels niet meer onder ons, maar zijn Centers daarentegen zijn nog volop in bedrijf. Vele inspirerende boeken heeft hij geschreven waaronder de Bhagavad Gita, een must-read voor alle yogi’s tijdens hun yoga-opleiding.

Een prachtige tuin op de top van een heuvel omringd het aardekleurige gebouw waar ongetwijfeld de yoga-, meditatie- en retreatruimtes zullen zijn gehuisvest. De tuin heeft een oogverblindend uitzicht op de immense oceaan en er liggen overal kleine, intieme meditatie bankjes verscholen in het groen. De sereniteit waarnaar we op zoek waren is hier op ieder plekje volop te voelen, te ruiken en te proeven bijna. Stilte, rust, kalmte en sereniteit. Als vanzelf kom je hier volledig tot rust, voel je je hartslag vertragen en je ademteugen langer en intenser worden. Moeiteloosheid lijkt hier uitgevonden. Oost meets West zonder al te veel aan authenticiteit te hebben moeten inboeten.

De weg terug richting San Diego is een plaatje. Een schilderij, een kunstwerk. Wat een prachtige rit langs de kust, met haar diepdonkerblauwe kleur en haar zandkleurige zandstranden. Wat een prachtige stad vol vrolijk wuivende palmbomen en haar brede, rijkelijk met nog meer palmbomen beplante, lanen. Wat een chille vibes! Van hippe loungemuziek in Japanse sushibars tot vrolijke Mexicaantjes in hun handcraft winkeltjes. Wat een blije stad, wat een fleurige stad, wat een schone stad, wat een beauty! I just fell in love with San Diego!

Happy New Year!

Dat is even wennen zeg, Ineens is het zomaar 2019, en voor het tweede jaar op rij vieren we deze eerste dag van het nieuwe jaar aan de andere kant van de wereld. Dit jaar in Phoenix. In Sun Valley, een miljoenenstad midden in de woestijn. Een paar dagen family-quality-time. We hebben ons onder laten dompelen in het Amerikaanse leven. Al onze eigen gewoonten en gebruiken even ‘on hold’ gezet. Ons overgegeven aan het XL- leven van de Amerikanen. Winkelen bij Costco (een megagrote Makro), oudjaarsboodschappen doen bij Wholefoods (een megagrote Ekoplaza), een late lunch bij de plaatselijke Thai, een overdadige avondmaaltijd bij de Mexicaan. En dan komen we ‘thuis’ en lijkt het leven weer terug te komen in de zen-stand. Een gezellige familie-oudjaarsavond met 5-crowns spelen en een Engels-Nederlandse versie van Scrabble. Een XXXL-land die het vuurwerkspektakel van Nederland nog niet op mijlen na kan evenaren, daarin zijn wij Nederlanders dan toch echt veel meer XXXL in ;). Dank je wel lieve sista’s! CU soon in Holland!

We stappen de auto in,  nadat we elkaar een big hug te hebben gegeven en beloven elkaar nooit uit het oog te verliezen. Google maps wordt ingesteld op San Diego, de laatste bestemming van onze California roadtrip. Met een lijst vol tips van onze sista’s zullen deze laatste dagen voor een prachtige finale van onze trip gaan zorgen. Na een lange, en niet al te enerverende rit waarin de Sand Dunes en de wonderlijke rotsformaties zo her en der wat afleiding brengen, leveren we onze koffers snel af in ons hotel ‘nearby Seaworld’. Op naar Mission Beach, de boulevard vol vrolijke, blije, zonnige jonge en wat minder jonge mensen. Vol jongelui in korte broeken, prachtige meiden in minirokjes op electrische stepjes of op skateborden. Het prachtige poedersuikerzandstrand met als toetje de zonsondergang zonder een wolkje aan de horizon. Beautiful!

Zullen we nog even naar The Old Town gaan voordat we ons bedje induiken, vragen we elkaar na een XXXXL-taco-chicken-dinner. We bereiden ons maar nergens meer op voor want tot nu toe is nog niets uitgekomen van de voorstellingen die wij ons hebben gemaakt van steden en dorpen dus volledig blanco lopen we de met lichtjes versierde poort van The Old Town in geheel Mexican Style in . . . .  ons hart maakt een sprongetje . . .

'Magick in Phoenix'

Na een ‘happy drive’ van Joshua Tree naar Phoenix, waarin we de 6-uur durende trip hebben opgeluisterd met ons prachtige gezang, bereiken we de hoofdstad van Arizona. De lege woestijn, waarin af en toe een campervan of een kleine ranch het lege rotsigrode landschap met enkele witte stippen versiert, laat ons voelen wat ruimte is. Wat werkelijke ruimte, ademruimte is. De vrijheid, de leegte, de pure en zuivere lucht. De strakblauwe lucht boven de grillige bergtoppen vormen een prachtig decor voor ons zangpodium. We starten ons concert met de echte oude lievelingsnummers van mijn vader. We coveren moeiteloos John Denver met Take me home, countryroads en Back Home again. We vervolgen onze set met de cover van Willie Nelson City of New Orleans en eindigen deel 1 van het concert met twee nummers van good old Merle Haggerd, Okie from Muskogee en Silver Wings. We naderen langzaam onze eindbestemming en kunnen het niet laten om toch ook wat covers te zingen van onze Brabantse held Guuske en dus schallen we luidkeels Proosten, Tabee 2018 en Dat komt door jou door onze Kia Soul.

Ons gezang moet iets in het universum in beweging hebben gezet want zomaar, op een zondagochtend, ergens in de big city of Phoenix, ver weggestopt in een hoekje van een groot gebouw ontdekken we een piepklein winkeltje met de maginsche naam ‘Magick’. Nieuwsgierig als we zijn willen we even binnen kijken. De deur gaat open en we zien een exentriek uitziende vrouw met lang zwart haar, een oudere (toch ook wel wat excentrieke) man met grijs lang haar en een grijze baard en een jonge jongen met donker krullend haar zitten. Ze zitten overduidelijk midden in een inspirerend gesprek met elkaar. Het winkeltje blijkt niet open te zijn vandaag, maar blijkbaar zien ze de teleurstelling op onze gezichten en de, wat achteraf de eigenaresse van het winkeltje blijkt, vrouw ons uitnodigt om even rond te neuzen in haar paradijsje. Ze blijkt een Apache-woman te zijn, weliswaar geboren in Texas, met de prachtige naam Vickoria Gypsy Luna. Ze vertelt ons dat haar leraar, Don Lorenzo, een native Navajo-man, vandaag bij haar op bezoek is.

We worden warm welkom geheten en voor we het weten zitten we midden in een lezing van de grote leraar Lorenzo en deelt hij zijn kennis over het sjamanisme, over de aarde en de klanken van de aarde en de natuur. Hij vertelt ons over de verbinding tussen hoofd en hart en het volgen van ons hart. Hij vertelt ons over het belang om ons hart te openen en leert ons hoe we dat dagelijks kunnen doen. Hij kijkt me indringend aan en zegt me dat ik nog niet volledig mijn hart volg, dat ik mijn hart nog teveel bescherm en vervolgens neemt hij ons mee in een sjamaanse ceremonie om zowel onze ‘mind’ en onze ‘throat’ te reinigen met een de rook van verbrande salie en tenslotte laat hij ons ervaren hoe we ons ‘heart’ kunnen openen. Hoe bijzonder! Niet gepland, heel ‘toevallig’ maar o zo welkom was deze ontmoeting met Gypsy Luna, Don Lorenzo en zijn zoon. Het mooiste wat ik van deze Don geleerd heb is dat ik in Nederland mag gaan leren genieten van ‘onze regen’, want regen is, volgens het sjamanisme, een hele grote leraar voor ons allemaal.

Na deze bijzondere ontmoeting bereiden we ons voor op de laatste dag van het jaar. En hoe ‘toevallig’, we openen onze weer-app en zien tot onze verwondering dat de 31ste december in Phoenix eindigt met dikke dag vol regen. En dat in de wetenschap dat het hier in Arizona zelden regent . . . . het leren genieten van de regen kan beginnen !

Freezing Dessert

Onze koffers zitten volgepakt met t-shirtjes, zomerbroeken, korte broeken, zomerjurkje zelfs. Winterjassen maar thuis gelaten we gaan immers naar The Sunny State of California. Lekker warm, lekker zonnig, we zijn voorbereid op de lente.

We worden wakker in de woestijn. Gistermiddag laat kwamen we aan in een verlaten stadje ergens in the middle of nowhere in de Mojave Dessert. Aangezien ik degene ben geweest die deze roadtrip verzonnen heeft voel ik voor de eerste keer de behoefte om bij voorbaat sorry te zeggen tegen Paul omdat ik geen idee heb waar we uberhaupt terecht zullen komen na een urenlange woestijnrit met alleen maar dorre velden met niks niks niks. Okee zo af en toe een ondefinieerbare palmachtige cactus. Okee zo af en toe een verlaten ranch. In de verte zien we ruige, onbegroeide rotsformaties die als prima decor zouden kunnen dienen voor zo’n John Wayne westernmovie waar mijn vader zo gek op is. Helemaal in de verte zien we een soort alpachtige bergformatie met sneeuw op de toppen. WAAAATTTTT, sneeuw We komen hier voor warmte en zon en willen met onze korte broeken en t-shirtjes aan gaan ‘hiken’ in de wilde natuur.

Okee, we pakken dan toch maar onze warmste kleren uit de koffer (een winterjas en warme bontlaarzen zitten er niet in helaas) en gaan op pad. Ik heb meerdere ‘easy’ hiketrails uitgezocht die we vandaag zouden kunnen gaan doen. Vol goede moed stappen we de auto in om het Joshua Tree National Park in te rijden. Gelukje, we hoeven geen entree te betalen voor het park omdat vriend Trump The Government Shutdown heeft afgekondigd en omdat dit park een National Park is in plaats van een State Park mogen we gewoon zonder te betalen het park in rijden.

Na een paar mijl beginnen we toch vol bewondering voor het bijzondere natuurgeweld rond te kijken. Wat een prachtig stuk natuur hier zo midden in de woestijn. Een strakblauwe lucht waar de zon in vol ornaat al haar zonnestralen op de enorme rotsformaties en de zeer bijzondere Joshua Trees kan laten stralen. Echt prachtig!

We zijn klaar voor onze eerste hiketrail. KOUDDDDDD! Een ferme wind maakt dat de gevoelstemperatuur rond de -5 graden voelt in plaats van de 5 graden die het thermometertje op ons dashboard laat zien. Al wandelend van rotsformatie naar rotsformatie, laverend tussen de jenerverbesstruiken, Joshua trees en de cactussen door beginnen onze vingers lichtelijk te bevriezen (geen handschoenen bij ons ofcourse ). We besluiten toch maar weer terug te wandelen naar onze auto nadat we nog geen mijl gewandeld hebben, omdat we bang zijn dat niet alleen onze vingers zometeen bevroren zijn. OMG waar hebben we onze auto eigenlijk geparkeerd. We kijken om ons heen en kunnen ons totaal niet orienteren. Waar we ook om ons heen kijken, 360 graden rond, alleen maar rotsformaties en woestijnplanten. Geen enkel ijkpunt waar we ons op kunnen richten. En helaas, we waren er al voor gewaarschuwd, ‘no service’ staat er linksbovenin mijn mobieltje. In het hele park is geen enkel bereik.

Op goed geluk, en op ons orientatievermogen (die bij ons allebei niet volledig tot ontwikkeling heeft mogen komen) wandelen we maar een kant op omdat we 'denken' dat we van die kant gekomen zijn en gelukkig, een paar uur later zitten we weer warm en veilig in ons autootje op weg naar de volgende hiketrail . . . .

Mission accomplished!

Deel 1

Mission accomplished! 

We wilden natuurlijk naar Californie om heerlijk van een dikke 2 weken vakantie te genieten. En natuurlijk wilden we ook naar Amerika om mijn grote nicht en haar vrouw te bezoeken. En niet te vergeten, we wilden natuurlijk ook echt live ervaren of Christmas in The States echt gevierd wordt zoals we dat in die vele romcoms gezien hebben. We wilden de westkust aanschouwen en langs de Highway One toeren. Maar er was en is nog een hele belangrijke reden waarom ik terug wilde naar dit gebied op aarde. Een voor mij hele belangrijke reden. Ik wilde onderzoeken of het klimaat hier werkelijk een positieve uitwerking heeft op, in dit geval mijn variant, van reumatoide artritis. En ik denk dat ik er na een dikke week onderzoek, met de 2 weken van vorig jaar er nog bijgeteld, wel tot een aardige conclusie kan komen. Kon ik de afgelopen weken in Nederland toch bijna geen kopje meer vastpakken van de ontstekingen in mijn polsen en schouders, kon ik mijn vingers van mijn beide handen met moeite tot een vuist ballen sinds de herfst in oktober dit jaar het Nederlandse land had bereikt. Sinds ik in Californie ben lijkt het iedere dag beter met me te gaan. Mijn polsen voelen weer bijna als vanouds. Met mijn beide handen kan ik weer vuisten maken. Mijn schouders voelen heerlijk flexibel aan en ik kan mijn armen weer hoog de lucht in strekken. De zon, de hoge druk, de temperatuur, alles speelt waarschijnlijk mee. En dat zonder dat ik enige vorm van medicatie gebruik! Want dat was het experiment. Ik ga het lot niet tarten door hier mee te doen aan de Amerikaanse lifestyle als het om eetgedrag gaat. De suikerconsumptie is hier onbegrijpelijk hoog. Het is iedere dag weer een hele uitdaging om ‘healthy’ en ‘reuma-proof’ te eten. Je kunt het zo gek niet bedenken maar werkelijk overal, zelfs aan de gezonde producten wordt suiker toegevoegd. De porties van de maaltijden zijn zo gigantisch groot dat wij met z’n tweetjes er soms maar gewoon voor kiezen om 1 gerecht te bestellen. Kortom ‘mission accomplished’, conclusie getrokken. De zon, de temperatuur en de hoge druk, in combinatie met mijn sugarless, gluten- en lactosefree eten en drinken zijn hier een receipe for succes! Het voelt fantastisch om hier weer even alles te kunnen. Om me weer vrijelijk te kunnen bewegen. Om weer lekker in mijn vel te zitten. Ik geniet er met volle teugen van en gelukkig mag ik er nog een dikke week extra van genieten!

Deel 2

The Pacific Ocean

Wat een aantrekkingskracht heeft deze oceaan op ons. we kunnen er geen genoeg van krijgen. Vandaag rijden we de Highway One verder zuidwaarts af richting Santa Barbara, zo’n 100 mijl ten noorden van Los Angeles. Wat een pracht en praal langs de route. De pracht van de oceaan die haar schoonheid weer in vol ornaat laat zien aan onze rechterhand. De praal van de stoere rotsige bergen en de glooiende heuvels vol druivenranken aan onze linkerhand. Be-You-Tea-Ful!

Eenmaal aangekomen in Santa Barbara zien we dat we op moeten schieten. We hebben immers een afspraak staan met mijn grote inspirator en heldin Oprah. We rijden de kronkelige weg richting Montecito af, waar Oprah ons vandaag zal opwachten in haar 50 miljoen dollar-mansion. Langs de weelderige Riviera-achtige straten staan de prachtigste villa’s. Villa’s kun je het eigenlijk niet noemen. Hoe wel dat weet ik niet eens. Ze zijn in ieder geval groot en pompeus met enorme oprijlanen en met kerstkransen versierde hekken voor die oprijlanen. Daar in de verte, wat hoger in de bergen, zien we ineens de reusachtige mansion van Oprah oprijzen. Wauwwww, we zien haar al vanaf haar balkon naar ons zwaaien. Mijn droom staat op uitkomen! We worden persoonlijk door Oprah ontvangen en ik kan gewoon niet geloven dat we een paar minuten later bij haar in de tuin zit aan een overheerlijke kop gingertea. . . . , alweer a mission accomplished . 

The happiest place on earth

Hoe gaaf is het om te kunnen zeggen dat je woont op het gelukkigste plekje op aarde? Heel gaaf zullen de inwoners van San Luis Obispo zeggen . Het stadje is natuurlijk uitgestorven met Kerst dus veel van de Obispo-anen zijn we niet tegengekomen , maar ze zijn in ieder geval grote talenten in het Happy Christmas gevoel.

Na een werkelijk meer dan fantastische, 200 kilometerlange, kustroute (de welbekende Highway 1) komen we aan in Christmastown Obispo. Met de beelden van de woestwitte, tegen de rotsen aanschuimende golven nog op ons netvlies. Nog nooit in ons leven hebben we een route gereden waarbij echt urenlang onze ogen getrakteerd worden op een meer dan wonderschoon schouwspel. Een schouwspel waarbij de Pacific Ocean de Californische kust bereikt. Het water van de oceaan is blauw, echt blauw, echt aquablauw. Niet bruinblauw, niet groenblauw, niet grauwblauw, nee echt blauw. Zo blauw als alleen helder oceaanwater blauw kan zijn. De schuimkoppen zijn zo wit als vers gevallen sneeuw. Soms meters hoog opspattend tegen de vele ‘lonely rocks’ in de oceaan.

Als we op alle vistapoints onze supercuty Kia Soul zouden hebben geparkeerd voor weer een droomfoto dan zouden we er weken over hebben gedaan om in deze Hallmark Happy Christmas City aan te komen. Dat hebben we dus maar niet gedaan .

En dat het een Happy Hallmark City is, daar is echt geen woord van gelogen. Stel je de meest romantische, Charles Dickens-achtige Christmas Card voor. Laat op dat tafereeltje de zon uitbundig schijnen. Voel daar een soort van early spring temperatuur van 16 graden bij en dan weet je waar wij terecht gekomen zijn. De lobby ruikt naar een verse, net opgetuigde kerstboom en naar Fresh Home made Cookies. De subtiele geuren van kaneel en appel laveren door de ruimte. De contouren van de hele Apple Farm, inclusief The Old Mill zijn van buiten versierd met meterslange linten met piepkleine lichtjes. We banen ons een weg door de verlichte paadjes richting het restaurant. A Special Christmasdinner voor alle gasten vanavond. Voor het eerst in mijn leven mag ik gaan proeven wat de Amerikanen als a Traditional Christmas Dish serveren ieder jaar: Stuffed Turkey with mashed potatoes, fresh veggies and Gravy. Het XL-bord ligt meer dan boordevol, niet erg aantrekkelijk qua kleuren, niet erg uitgesproken qua smaken, maar omdat het Kerstmis is smikkel ik er heerlijk op los omdat ik weet dat het niet erg waarschijnlijk is dat ik in de toekomst nog eens voor deze Traditional Dish zal kiezen.

Happy Christmas San Luis!

Kerstmis, het is kerstmis!

Heel gek idee om niet thuis te zijn met Kerst. Geen famous Ayam Kodok met de familie dit jaar, een eeuw-oude traditie van de Steevensz familie. Geen famous Gourmet & Fondue Christmas met de Peters-familie dit keer. Vast ook een bijna eeuw-oude traditie van mijn lieve schoonfamilie. Nee, dit jaar vieren wij Kerst met Amerikanen. Amerikanen die we niet kennen, maar die ons wel met een warm hart verwelkomen. Amerikanen die we tegenkomen op straat en die ons vriendelijk Merry Christmas toewensen. Amerikanen met wie we een gezellige ‘chitchat’ hebben terwijl we aan de lekkerste Chai Tea Latte ooit zitten in de plaatselijke Bookstore van Monterey. Terwijl het buiten pijpenstelen regent, het kwik niet boven de 15 graden uitkomt, genieten wij van de gesprekken met ‘all kind of people’. Waar we ook komen, waar we ook gaan zitten, er zijn altijd mensen met wie we een gesprekje aanknopen. Van iedereen krijgen we een vriendelijke, oprechte lach (geloof me, ik voel het aan mn water hoor als mij een ‘fake-Trump-lach’ wordt aangeboden ). Het geeft ons het gevoel dat we welkom zijn in dit land van contrasten, van grote contrasten. Het land van biljonairs & the homeless. Het land van de democraten en de Trump-aanhangers, al zijn die laatsten in geen velden of wegen te bekennen. Het land waar alles groot kan zijn, maar ook zo klein. Het land van de ongelooflijk mooie en indrukwekkende 17-miledrive van Monterey naar Carmel en de shabby achterstandswijken in de hoeken van de steden en stadjes.

De lucht is opgeklaard , de wolken vol drizzling rain zijn voorbij gedreven. Het belooft een mooie frisse maar zonnige Kerst te worden voor ons dit jaar. Een kerstdag waarop we zullen aankomen in de Happiest City of America (zo zeggen ze zelf), San Luis Obispo . . .

Happy Holidays!

Do you know the way to San Jose . . .

Het had op geen mooiere manier gekund. Afscheid nemen van een stad als San Francisco. Haar contouren in duizenden lichtjes getekend en vanaf de Oakland Bay Bridge zo mooi te bewonderen. Onze stand-up-comedian en nachttoergids van de BigBus geeft z’n stem even een paar minuten rust en terwijl we de brug over zweven en we links over onze schouder door de ramen de in lichtjes gehulde stad zien opdoemen, klinken de tonen van R.Kelly door de earphones ‘I believe I can fly’. . .

Het contrast met de eerste stad die we na 3 dagen San Francisco aandoen is San Jose en kon niet groter zijn. We wilden het ‘echte’ Amerika beleven, we wilden ‘the real Californie’ ervaren en onze wens wordt vervuld. Op onze Google-maps-app hebben we voor de route-optie ‘snelwegen vermijden’ gekozen en dus steken we vandaag vele ‘Xings’ (crossings) over, inclusief stoplichten zoveel als je wilt. 

Op weg naar San Jose komt een grote droom van Paul uit. Voor ons doemt het moederschip al op. Het moederschip van Apple wel te verstaan. Als echte Applefans kunnen we Cupertino, the hometown van Steve Jobs Apple, niet overslaan natuurlijk. And so we did . . . .  Ongelooflijk, zelfs het visitorcentre (het moederschip kom je als nono niet in ofcourse), is volledig Apple-proof gebouwd. Alsof je in een iPhone of Macbook rondloopt. De kleuren, de vormen, alles voelt Apple. Alweer een vinkje op onze bucketlist   .

En dan komen we eindelijk aan op onze bestemming van vandaag. Ik denk dat het komt dat we vergeten zijn om Trijntjes versie van ‘Do you know the way to San Jose’ op te zetten want, zoals al eerder gezegd, het contrast met de vibes die we vanmorgen hebben achtergelaten had  niet groter kunnen zijn. We laten ons echter niet kennen en duiken het (niet echt) bruisende stadshart van San Jose in op advies van de alleraardigste receptioniste van ons hotelletje aan de snelweg. Door onze Uber-chauffeuze (wat een fantastische manier van vervoer overigens) worden we gedropt voor de ingang van het park waar het kerstfeest al in volle gang is. Honderden, door lokale bedrijven gedoneerde, vrolijke  en met tientallen lichtjes versierde kerstbomen vullen het gehele park. De mierzoete christmassongs uit San Francisco blijken met ons te zijn meegereden en de nog zoetere geur van Christmascookies en Hot Chocolate bereikt onze neuzen. Vrolijk schaterende en schaatsende kinderen met rode kerstmutsjes op maken het plaatje compleet . Christmas in America . . . en daar kan een avondje National Lampoons Vacation met Chevy Chase natuurlijk niet bij ontbreken    . . . . 

to be continued . . .