Hopping on and of the BigBus

Vandaag de 86ste verjaardag van papa-lief en jammer dat hij niet met ons mee wilde om Kerst met ons te vieren in California. Natuurlijk hem vandaag al facetimend luidkeels toegezongen. Happy birthday lieve papa!

Met het uur lijken de Christmas vibes vermenigvuldigd te worden, hier in deze prachtige stad aan de baai. Zelfs de temperatuur doet mee aan het kerstgevoel (boehoe het is maar 12 graden ofzo en zo boven op het dak van onze BigBus Hop on - Hop off lijkt het zomaar -12 graden). Maar het mag de pret niet drukken. Dikke truien aan, sjaals om, capuchons over de oren, dikke sokken in de schoenen en we duiken gewoon weer in vol ornaat het Kerstgedruis in. Rijkelijk in kerstgetooide Cable-trams rijden al rinkelend en bellend en met luidkeels zingende inzittenden door de heuvelachtige straten. We genieten van de typical American dishes als Clamchowder in Sourdough Breadbowl van de wereldberoemde oudste bakker van San Francisco Boudin. We laten ons verleiden tot het kopen van allerlei lekkers op de Ferry Farmersmarket en slaan met een gerust hart Starbucks dit keer over om bij A Real Coffee Corner een Latte & Cappucino te bestellen. Dat we voor deze paar dagen San Francisco diep, heel diep in de buidel moeten tasten, en hiervoor waarschijnlijk wel weer een maandje heel hard moeten werken als we weer terug in Nederland zijn, vergeten we voor het gemak maar even zolang we hier zijn.

We trakteren onszelf ook nog op een, door ons zelf verzonnen, attractie bij Macy’s aangezien we een beetje zuinig willen zijn op onze laatste dollarbiljeten van vandaag. We laten ons met de Macy-roltrap gewoon een paar keer helemaal naar de bovense etage rollen en evenzoblij weer naar beneden om als hazen weer deze megastore uit te rennen om weer een hap frisse lucht te kunnen nemen.

Aangezien onze jetlag ons nog niet helemaal heeft durven loslaten, kiezen we ervoor om, voordat we straks voor onze Grande Finale met de Christmaslight-bigbustour de Oakland Bay Bridge over rijden, toch nog even ‘a afternoon napje’ te doen. Fantastische stad! Merry Christmas San Francisco!

American Christmas

Wel eens zo’n Amercian Christmas film gezien ? Haha, die mierzoete Netflix-varianten? Ik heb er de afgelopen weken, ter mentale voorbereiding op onze California-trip, heel veel tijd aan besteed. Ik weet het, ik ben een onverbeterlijke, megagrote, voor sommigen misschien zelfs onbegrijpelijke, romanticus en dromer . Zelfs nu, terwijl ik aan het schrijven ben, schallen de zo mogelijk nog zoetere Christmassongs van Justin Bieber, Michael Buble, Rod Stewart en zelfs Frank Sinatra, via de koptelefoon mn oren in. Mijn onderdompeling in American Christmas gaat ver, ik weet het, maar o hemel ik word er gewoon blij van. Zo’n vette glimlach op mn gezicht om 04.30 uur omdat het me natuurlijk niet gelukt is om de oogjes tot 21.00 uur gisteravond open te houden.

Vandaag gaan we weer op Biggy Christmas Tree strooptocht. Gistermiddag is de teller op 2 blijven hangen. Een prachtige bling-bling tree op Union Square met het kerstengelen-koor die een flonkerend Silent Night ten gehore brachten. Al romantisch wandelend door de met kerstlichtjes verlichte straten en lanen de betoverend sjieke boom van The Ritz-Carlton Hotel mogen bewonderen.

Walking in a winter wonderland zingen Rod & Michael me blij toe. . . . uhmmmm het winterwitte zullen we niet vinden hier in het Amerikaanse Barcelona, maar a Christmas Wonderland zullen we er dan maar van maken.

To be continued . . . .

Merry Christmas San Francisco

Wie had dat nou gedacht een paar maandjes geleden? Toen was het plan nog om rond de kersttijd een rondreis door Vietnam te maken. We waren er al helemaal op voorbereid, op de alle fleurige lampionnetjes en het heerlijke eten. Maar helaas, mijn immuunsysteem was nog niet volledig hersteld van de medicatie die ik eerder dit jaar wekelijks voor mijn reumatoide artritis moest injecteren. Ik hoor het mijn specialist nog tegen me zeggen: 'ga nou maar gewoon naar Madrid ofzo dit jaar (haha)'.

Maar goed Vietnam is het niet geworden, dat vonden we zelf ook niet zo'n goed idee, maar Madrid voldeed niet helemaal aan onze 'eisen'. Warmte wilden we en liefst ook zon. Zuid Spanje misschien? Of Zuid Italie? Of Griekenland dan? Al surfend op het internet stuitten we op de klimaattabellen van deze meestal zonnige bestemmingen. Jammer hoor, december en januari bleken echte regenmaanden te zijn in deze regio's.

Voorzichtig opperde ik of we niet weer terug konden naar California . . . . het was zo heerlijk vorig jaar en het klimaat was ronduit zalig. En zo geschiedde. Vanmiddag rond 12.40 uur (NL tijd 21.40 uur) raakten de wielen van de nieuwste aanwinst van KLM, een boeing 787 Dreamliner, de landingsbaan van San Francisco en nog geen twee uurtjes later openden we de ge-upgrade-kingsize-room in het The Marker Hotel midden in het centrum van San Francisco.

We zijn een stelletje lucky bastards dat we voor de 2e keer dit jaar in het land van 'I have a dream' mogen rondtoeren. En hoeveel warmer kan het welkom van deze Californische stad nog worden? Als welkom zijn we vanmiddag getrakteerd op een heuse 'silent night-holy night' kerstsfeer op Union Square (met live kerstengelen-meidenkoor). Na een 'hilly walk' door Chinatown onze lichte trek op Mexicaanse wijze gestild met een dikke bak home made guacamole en tostada tinga (pulled chicken op mexicaanse toast).

Het is nu 18.50 uur plaatselijke tijd en het allerliefst willen we slapen, slaaaapen, slaaaaaapen! Maar we hebben onszelf beloofd dat we niet voor 21.00 uur in slaap mogen vallen want anders wordt dat met die jetlag natuurlijk een drama. Het belooft een mooie toer te worden waarbij we de hele kustroute tot aan San Diego aan de Mexicaanse grens gaan afrijden. Tussendoor even een doorsteekje richting Phoenix om Ellen en Robin a big hug te geven. Maar eerst nog even 2 hele dagen genieten van de Golden Gate, Fishermanswharf en Lombard Street.

To be continued . . . .

Time flies . . .

Deel 1

Time flies when you’re having fun. Zit ik hier op het vliegveld van Los Angeles. De dagen zijn omgevlogen. Een beetje ‘triest’ zitten we in een barretje bij onze gate waar over 3 uur ons vliegtuig richting Dublin vertrekken zal. 

De dagen in the Grand Canyon waren wereldwonder-waardig. Ik ga niet eens proberen om het met ‘de pen te beschrijven’. De ervaring van de Grand Canyon is alleen te zien, te voelen, te ervaren, te beleven als je er zelf naar toe gaat en de pracht van het wonder met eigen ogen aanschouwt. We hebben geprobeerd al het schoons op foto vast te leggen. Helaas, niet te doen! We hebben videootjes geschoten. Pity, mission not accomplished. We hebben onze 5 kilometer dalend en ook weer stijgende hike geprobeerd op beeld vast te leggen. Onmogelijk! De kleuren vervagen op het scherm. De geluiden klinken schril op video. We zijn er maar mee gestopt en hebben onze zintuigen het werk laten doen. We hebben de grootsheid en de kleuren in ons hart opgenomen en ooit, ergens in de tijd, als deze beelden in ons hart iets vervaagd zijn gaan we terug naar deze bijzondere plek in Arizona.

Cruisend met ons Fordje Fiesta genieten we van onze rit terug naar Phoenix. Van dichtbeboste bergen die lijken op de Oostenrijkse Alpen in de zomer, door uitgestrekte woestijnvelden. Dwars door het Navajo en Hopi land waar de native Americans in harmonie met elkaar proberen hun geld te verdienen met Indian Handcrafts. We voelen ons een beetje triest dat juist deze native groepen ‘weggestopt’ lijken te zijn in de woestijn. Als ik een van de Hopi’s, genaamd Joshua, vraag of hij gelukkig is, lichten zijn ogen op en verzekerd hij mij dat hij heel gelukkig is. Hij is trots op zijn stam. De Hopi’s zijn The Peaceful People die niet vechten maar juist anderen helpen door ze te genezen en te helen. Mooi om zulke gesprekken te mogen en kunnen voeren met zulke mooie mensen . . . . 

Deel 2

Met tranen in onze ogen nemen we afscheid van Ellen en Robin. We hebben elkaar de afgelopen week veel beter leren kennen. Ze hebben ons bij de hand genomen daar waar het nodig was. Ze hebben hun eigen land door onze ogen bekeken, en wij hebben het voorrecht gehad om een stukje Amerika door hun ogen te bekijken. Als best of friends nemen we afscheid en beloven we in contact te blijven met elkaar en daar waar het mogelijk is weer met elkaar op reis te gaan, somewhere somehow . . . .

Nauwelijks hebben we afscheid genomen van de twee dierbare nichten, of we worden alweer verwelkomd door een goede vriendin van mijn moeder (die wij als Indo’s voor het gemak ook gewoon ook tante noemen). Tante Joyce (78 jaar) heeft een heerlijk bedje voor ons opgemaakt. We worden door haar ontvangen als familie, en zo voelt de dag die we met haar en haar twee zoons doorbrengen ook. Geen toeristische uitjes deze dag, maar een echte Christmas Holiday Casserole Cooking Class. Al ‘cooking’ maken we kletsend een reisje down memory lane. Over vroeger en vooral over de gave logeerpartijtjes bij mijn ouders. Als ook haar beide zoons (Steve & Cliff) aanschuiven is de reunie compleet. Na 25 jaar elkaar niet gezien te hebben lijken al die jaren weg te vallen op het moment dat we elkaar weer zien . . . . terwijl ik het schrijf prikken de tranen in mijn ogen. Hoe gaaf om te ervaren dat verbondenheid niet aan tijd verbonden is. 

Deel 3

Het is tijd om te gaan. We hebben op onze manier afscheid genomen. Op Manhattan Beach. Wandelend op de boulevard langs de Pacific Ocean. Heel hip Los Angeles lijkt zich vandaag te hebben verzameld op deze zonnige plek om ons gedag te zeggen

Ons vliegtuig staat op ons te wachten en met onze harten gevuld met fijne, mooie, bijzondere en hartverwarmende herinneringen laten we ons zo weer terugbrengen naar onze eigen habitat. Kunnen we terugkijken op een bijzondere reis. Ik hoop dat we nog heel lang na zullen genieten en dat als we heimwee hebben alleen op onze hartenknop hoeven te drukken om weer even ‘daar’ te zijn . . .

Hartenrakers . . .

Hoeveel mooier kan het nieuwe jaar nog beginnen? Ik bedoel, als het nieuwe jaar begint op een van de meest magische plekken van de Verenigde Staten en je de tweede dag van het jaar getrakteerd wordt op een even zo magische ervaring . . .

De terracotta-kleurige rotsen van Sedona hebben we zowel hikend als pink-jeepend mogen ontmoeten. Een weids 360-graden vergezicht op een rotsplateau temidden van het rode rotsgeweld. Tussen al deze rotsen, die in de meest uiteenlopende vormen zoals een kathedraal, een olifant en een relaxende Snooopy gebeeldhouwd lijken, groeit een voor ons onbekende boomsoort waarvan de stam en haar takken zich in de rondte hebben laten slingeren door de magische vortex-energie (zo hebben we ons laten vertellen). Onze monden vallen open van verwondering . . .

Daar ergens, verborgen in het rotslandschap, duikt ineens een kruis op. Een wit kruis. The Holy Cross. Eenmaal in de kapel, die achter dit witte kruis verscholen zit, biggelen de tranen over mijn wangen. Waarom? Is het de sereniteit? Is het de omgeving? Is het misschien de Vortex-energie? Geen idee! Wel weet ik dat ik diep in mijn hart geraakt werd in deze kleine maar o zo engelachtige kapel.  En ook weet ik dat ik daar, tijdens die minuten van volledige ‘stilte’ nergens anders was dan ‘daar’. 

Gedesillusioneerd rijden we een paar uur later, op 2500 meter hoogte, door een oersaai, platter dan plat en leger dan leeg landschap dat ons naar onze Red Feather Lodge zal leiden. Van beauty nog geen sprake terwijl ik toch dacht dat we bij een van de zeven wereldwonderen zouden uitkomen. We laten ons niet kennen en rijden het Grand Canyon National Park in . . . . . . . We stappen uit onze micro-witte-Ford-Fiesta . . . . . . We lopen naar de rand van . . . . . . Naar de rand van . . . . . . Waaaaauuuuwwwww! 

De rode rotsen van Sedona . . .

Midden tussen de rode rotsen word ik wakker. Even in mn arm knijpen of ik niet toevallig toch nog in dromenland ben. Voor ons geen oliebollen dit jaar. Ook de jaarlijkse Peters-traditie op oudjaarsavond hebben we moeten missen maar facetime reist ons zonder moeite even terug naar Nederland om toch even bij het oliebollengevoel te mogen zijn.

Sedona. Spiritueel centrum van Arizona met haar wonderschone rode rotsen waar de ‘vortex-energie’ door de aardlagen dendert. De contrasten in dit land zijn verrassend. Van chillen ‘on the beach’ tot flaneren op de Walk of Fame in Hollywood. Van zomerwarmte in Beverly Hills tot wintersportachtige lentewarmte in de Sedona Red Rocks. Van traffic jams op de rondweg van LA tot kilometers en kilometers verlaten woestijnwegen rondom Phoenix.

Na een intense toeristendag vol Hollywood, Sunset Boulevard, Beverly Hills en Rodeo Drive zijn we begonnen aan etappe 2 nadat we eerst een nachtje in Phoenix hebben gelogeerd bij Ellen en Robin in hun prachtige Mexicaans-Grieks-Zuidspaanse ‘villa’.

Zoals tijdens iedere reis die we maken heeft Paul zich inmiddels volledig aangepast aan de Amerikaanse cultuur en je moet wel blind zijn om niet te zien hoe erg hij geniet van het ‘Amerikaanse’ leven. Ook ik voel me hier meer dan thuis en geniet van het ultieme vakantiegevoel dat ik hier in optima forma ervaar.

Er staat nog veel meer op de planning voor onze veel-te-korte Amerika reis dus ik ga me maar eens klaar maken voor mijn hoogtepunt van deze reis. Magic Sedona! De omgeving is ongelooflijk mooi met en vandaag gaan we er niet alleen naar kijken maar gaan we ons letterlijk en figuurlijk ‘overgeven’ aan de bijzondere energie die hier ronddwarrelt . . .

Prachtig mooie dag met een Pacific-randje . . .

Wat gaan we allemaal doen? Waar gaan we allemaal naar toe? Ellen en Robin hadden ons maanden geleden al geschreven welke plaatsen en gave plekken ze met ons allemaal wilden bezoeken en wat ze allemaal met ons wilden gaan doen. ‘Kom maar lekker naar LA, wij hebben daar allebei gewoond en weten daar veel leuke ‘spots’ dus vertrouw ons maar.’

Gisteren hadden we onze allereerste ‘vertrouw-ons-maar-momenten’. In de supercomfortabele Volvo-nog-wat voelen we ons achterin de koning en koningin en chauffeurt Robin ons als een volleerd taxi-driver (ze vertelde ons dat ze dat in een ver verleden ook is geweest) richting de kust. ‘Pay attention please’ schalt ze door de airco-gekoelde Volvo, ‘watch the cars next to us, celebreties may be spotted!’ We zullen ongetwijfeld door vele celebreties zijn ingehaald, gezien het aantal big-ego porches en ander duur auto-goed, maar herkend heb ik er geen een hahaha.

Mijn hart maakt een sprongetje bij het uitstappen. Alleen de temperatuur al, met daarbij een strakblauwe lucht toveren bij mij een mega-dikke glimlach on-my-face. Ik wil hier nooit meer weg denk ik in een fractie van een seconde. Mijn god, je zult toch iedere dag, ook in de winter, in je zomer-outfit rond mogen lopen en je mogen begeven onder de vele relaxte californication mensen op straat en op het strand van Venice Beach. In de verte op zee zien we een zeilboot. Zou zo maar Shiva kunnen zijn en in gedachten droom ik dat ik diegene ben die achter het roer staat van die boot waar mijn ogen naar toe getrokken worden. Strakblauwe hemel, de zon die schittert op het water. Wauwwww! Ik schrik op en reaiseer me dat ik met beide voeten op het zachte zand van het strand van de grote oceaan sta. Hoe cool is dat eigenlijk!

En ja tuurlijk, de zee is de zee, het strand is het strand en zand is zand. Maar beseffend dat je aan de andere kant van de wereld mag genieten van alweer een mooi stukje aarde geeft toch weer even dat gouden-randje-gevoel. Uitkijkend over de baai bij Malibu Beach zien we langzaam de zon ondergaan. Zittend in de wereldberoemde strandtent Paradise Cove (waar ik overigens voor vandaag nog nooit van gehoord had) staan we ineens oog in oog met een heuse celebrety (volgens Robin dan haha). Voor de fans van de serie Modern Family zou er inderdaad een lampje zijn gaan branden, maar wij genieten ongestoord door van onze nachos met guacemole, de clamchowder, de burgers, cocosshrimps en taco’s.

Prachtig mooie dag met een Pacific-randje . . .

I love life!

Burgerlijke ongehoorzaamheid . . .

We hebben met elkaar afgesproken dat we ons over zullen geven. Overgeven aan het leven hier. Aan de gewoontes hier. Aan de cultuur van dit land.

Ons voornemen werd direct goed uitgetest. Of we honger hadden . . . . was de eerste vraag nadat we elkaar na een periode van 5 jaar elkaar niet gezien te hebben warm omhelst hadden. Haha, ik waande me in Indonesie op het vliegveld van Jakarta, waar dat ook de eerste vraag was van neef Johnny, nadat we elkaar eerst een warme hug hadden gegeven in de aankomsthal. Maar goed, of we honger hadden dus. Uhmmmm, nou ikke eigenlijk niet zo erg. Mijn lichaam geheel ontregeld door het tijdsverschil en de vlucht en mijn maag nog gevuld met de komkommersticks en boekweit-bananenpannekoekjes die ik stiekem het vliegtuig in ‘gesmokkeld’ had.

Bij de douane, tijdens een urenlang durende US PreClearance procedure, vroeg de, zijn taak serieusnemende douanier, ons of we nog wat aan etenswaren in onze tassen hadden want die mochten absoluut niet mee de Iers-Amerikaanse grens over. Braaf als ik ben vertelde ik hem gehoorzaam dat ik nog wel twee appels in mn rugzak had. ‘No ‘Ma’am, this is the border, here you have to drop all the food you have with you. You are in the US after you cross this borderline', deelde hij ons op een zeer resolute toon mede. 'Oke dan, ik gooi die twee appels wel weg' zei ik met een sippe lip tegen de, te zeer met zichzelf ingenomen, yankee-douanier. En zo geschiedde. Terwijl hij ons zelfvoldaan door liet lopen kon ik alleen nog maar giechelend denken aan de vanmorgen vers gesneden komkommersticks, de minitomaatjes en de reuma-proof gebakken bananenfritters naar het wereldberoemde recept van mijn allerliefste Oma Polly, die nog geduldig in Pauls rugzak lagen te wachten om straks door ons in het vliegtuig opgepeuzeld te worden. Eerste proef van burgerlijke ongehoorzaamheid doorstaan . . .

PS: En ja, tuurlijk hebben we ons toch ook overgegeven aan onze eerste 'eetbelevenis' . . . . Eerste healthy foodcourt-proef ook doorstaan