United States of America, here we come . . .
Eerste kerstdag in Nederland. Alweer een jaar voorbij. Het einde van het jaar is altijd zo’n periode van terugblikken en vooruit blikken. Tenminste zo heb ik het altijd gedaan. Maar nu vraag ik me eigenlijk af waarom die behoefte toch iedere keer weer opplopt tijdens deze periode. Maar natuurlijk begrijp ik het wel. Terugkijken op al het leuks en geks, op al het moois en fijns. Misschien ook wel op de wat verdrietige en intense momenten. Maar de positieve en mooie momenten blijven hangen. En dat maakt weer dat ik het heerlijk vind om vooruit te kijken. En al helemaal dit jaar . . .
Vooruitkijken naar die bijzondere reis die ‘about is to begin’. Me verheugen op een weerzien. Weerzien met familie en met vrienden van de familie. En dan besef ik dat ik een bevoorrecht mens ben. Besef ik dat ik de mogelijkheid heb om op reis te gaan. De mogelijkheid heb om het vliegtuig in te stappen en te gaan. Samen met Paul naar Amerika te gaan. Om daar Ellen en Robin, mijn nicht en haar vrouw, te ontmoeten. Maar ook om daar tante Joyce, goede vriendin van mijn ouders, en haar zoons Steve en Clifford te bezoeken. Hoe gaaf is het om de cultuur van een land aan de andere kant van de wereld beter te leren kennen en door de ogen te bekijken van familie en vrienden die daar in dat veel besproken Trump-land wonen?
Er staat van alles op de planning. Samen met Ellen en Robin op after-Christmas City-trip Los Angeles waar we de Pacific-sunset zullen mogen bewonderen. Waar we de Hollywood-stars zullen meet&greeten (in onze dromen ofcourse). Waar ik heel misschien mijn heldin Oprah tegen het lijf zal lopen waardoor er een lang gekoesterde droom zal uitkomen. Een reis ook die ons in Phoenix zal brengen, een stad midden in de woestijn omringd met cactussen. Een reis die ons naar Sedona zal brengen, een magic & mystical plek op de wereld waar we het jaar 2017 zullen uitzwaaien en waar we 2018 met open armen zullen verwelkomen. Een roadtrip die ons naar de Grand Canyon brengt en waar een droom van Paul zal uitkomen. Een reis waar we zullen eindigen in Walnut, een voorstadje van LA en waar we ons zullen laven aan de warme armen van tante Joyce.
Onze koffer is gevuld met pakken Venz Hagelslag, stroopwafels, zakken vol drop, pakken DE koffie en zakjes erwtensoep. Daartussen hopen we onze korte broeken, t-shirts en slippers nog kwijt te kunnen. Na bijna 30 jaar zal ik weer voet op Amerikaanse bodem zetten. Dit keer zonder paps en mams, maar met mijn allerliefste Paul. United States of America, here we come . . .
Vind je het leuk om ons te volgen? Laat dan je emailadres achter in de kolom hiernaast, dan krijg je een berichtje als we weer een nieuw verhaal hebben gepost . . .
Happy greetz
Kou aan de Russische grens. . .
Onze poriën openen zich en langzaam breekt het zweet ons uit. De weldadige warmte van de sauna ontdooit ons en langzaam komen we weer een beetje op aarde en kunnen we terugblikken op de bijzonder tocht van vandaag.
Dat hier de lucht vanuit de poolstreken deze kant op waait, hoef je niet van het weerbericht te vernemen, dat kun je zelf wel voelen als je naar buiten stapt, maar toch houdt ons dat niet tegen om met een 600cc Lynx Snow Scooter een tocht van 70 kilometer naar de Russische grens te ondernemen.
Via oude smokkelroutes banen we ons met een gangetje van 50 km/h door de meters sneeuw. Soms zien we een grote vogel, waarschijnlijk een patrijs, verschrikt wegvliegen. De grote hoeveelheid sneeuw heeft de wereld volledig veranderd in een buitenaardse witte omgeving. Zelfs de bomen zijn niet meer als zodanig te herkennen. We vliegen door de sneeuw en de rupsbanden van de Snow Scooters spugen grote witte wolken uit. Na een uur of twee doorstuiven zien we ineens hoge wachttorens vanwaar met bont gemutste mannen de Kalasjnikovs op onze karavaan gericht houden. Mijn vermoeden dat we de Russische grens bereikt hebben is juist en door een stem met een Russisch Engels accent worden we gewaarschuwd niet nog dichter bij de dikke rollen prikkeldraad te komen. Dit gehele tafereel doet de kou alleen nog maar toenemen en het kampvuur dat we maken met koffie en barbeque worst verandert daar niets meer aan.
Stuur om en volgas stuiven we naar huis om 3 uur later in de sauna de poriën vol open te zetten en langzaam het leven weer terug te voelen komen in onze ledematen.
Tevreden blikken we terug op deze geweldige dag.
(written by Paul)
Amazing Forest Ski Tour. . .
Wooowww, surprise! Vandaag heb ik een talent van mezelf mogen ontdekken waarvan ik het bestaan nog niet kende. Gisteren op de sneeuwschoenen was ongelooflijk gaaf dus het was geen verrassing dat we vandaag nog een tandje avontuurlijker wilden. Natuurlijk willen we nog meer avontuur, nog meer spektakel, nog meer winterse wildlife-pret.
Het oorspronkelijke plan was om te gaan langlaufen, maar na wat youtube-filmpjes te hebben bekeken leek het toch wel wat te ‘normaal’ voor ons. A Wildlife Forest Ski Tour, yep dat was het! Dat is wat we willen gaan doen!
Oops best wel lange latten, hmmm best wel smalle latten, okee let’s do it! Klik, klik de lange jongens vastgebonden onder de schoentjes. Stokjes in de heerlijk warme Lapse wanten. Kom maar op met dat bos. Let’s kick some ass!
En wat ik niet voor mogelijk had kunnen houden, ik bleek een absoluut natuurtalent. Als een jonge hinde vloog ik door ‘the deep snow’. Mn eigen track makend, uphill, downhill, alsof ik nooit anders gedaan had. Wat een prachtige natuur, door de ongerepte dikke pakken sneeuw. Mn skies zakten soms wel een halve meter in de sneeuw, maar geen probleem. Als je al zoveel jaren aan yoga doet en ‘the tree’ dag in dag uit door oefent, dan is balans houden natuurlijk ‘a piece of cake’. Fantastisch! Om me heen vielen mn mede-wildlife-skiërs om de haverklap om, vooral tijdens het downhillen. Ik zag ze worstelen met opstaan en nog erger worstelen met het weer aandoen van die lange latten. Sommigen werden volledig door het witte sneeuwdek bedolven. De twee gidsen Lars en Anni hadden hun handen vol aan mijn mede-skiërs. Maar ze bleven lachen, werden niet sjaggerijnig, blij en happy bleven ze mijn skivrienden geduldig weer uit die meters sneeuw takelen. De gezichten van sommigen begonnen op het einde van de tour ook aardig te tekenen, awhhhh sielug, dat vallen en opstaan kost natuurlijk enorm veel energie. Poeh, blij dat het bij mij zo heerlijk natuurlijk verliep. Dit is echt niet de laatste keer dat ik dit gave forest-skiën heb gedaan. Lars, onze gids zei het me later op de dag nog, toen we m nog even tegen kwamen tijdens onze bijzonder mooie sunset-wandeling. Hij vertelde me dat hij zo trots op me was dat ik het zo ontzettend snel onder de knie had gekregen. Met een voldaan en blij gevoel laaf ik me zodadelijk aan de welverdiende warmte van de sauna. . .
Snowy Shoes. . .
Na drie fantastisch gave dagen in winter wonderland durf je bijna niet te hopen dat het nog mooier zal worden. Maar echt waar, het kan. Het kan nog mooier, het kan nog leuker, het kan nog grappiger. Inmiddels hebben we al drie vormen van sneeuwvervoer uitgeprobeerd. De grappige husky-slede, de stoere sneeuwscooter en de romantische rendier-arreslee. Vandaag was het de beurt aan sneeuwschoen. Een soort van ‘bigfoot’ waarmee we vroeger pirouettes konden draaien op de skipiste, maar dan zonder gladde glijzool maar juist met een geribbelde, met spijkertjes bedekte zool. Hup het bos in! Ploegend door de dikke sneeuw, op naar het met ijs en sneeuw bedekte meer. Bijzonder tafereel en waarschijnlijk hadden alle vissen het hazenpad al gekozen voordat ze ons, al lomp stampend, het ijsoppervlak op zagen komen lopen
Het landschap waar onze grappige sneeuwschoenen ons doorheen loodsen is wonderschoon. Het bijna meterdikke pak maagdelijke sneeuw, de met enorme lagen sneeuw bedekte takken van de duizenden bomen en de smalle paadjes waardoor je je een weg moet banen. Uitkijkend om niet in metersdiepe gaten te stappen met het risico dat je voor de zoveelste keer weer in dat heerlijk zachte dekbed van versgevallen sneeuw neervalt. Om daarna al je energie te moeten gebruiken om überhaupt weer op te staan omdat je, waar je je voeten of handen ook neerzet, iedere keer weer vet in de dikke laag wegzinkt. Om dan als beloning voor de enorme sportieve prestatie die je geleverd hebt, mag gaan genieten van een heerlijke McReindeer, gemaakt van het rendier dat door je vrolijke en grappige gids waarschijnlijk gisteren geschoten is en die hij nu hoogstpersoonlijk voor je aan het grillen is boven het oergezellige vuurtje in de, voor ons inmiddels welbekende, kota. Het is een feest om hier te zijn en te mogen genieten van de hartverwarmende gastvrijheid van de Lapse Finnen. Thank you Lapland!
Over rendieren en noorderlicht-avonturen. . .
Hoe kun je deze belevenis in dit noordelijke deel van Europa nou eigenlijk echt goed omschrijven? Koud en wit, maar dat kan iedereen eigenlijk wel verzinnen. Bijzonder en sprookjesachtig, hmmm ook wel erg voor de hand liggend. Laat ik het dan maar proberen om het in mijn eigen woorden en op mijn eigen manier te omschrijven.
Het landschap is overweldigend en tegelijkertijd verstillend. Je voelt je de toeschouwer van een enorm panorama-doek dat niet op lijkt te houden. 360 graden om je heen sneeuwkunstwerken gemaakt door een kunstenaar die Natuur heet. Een lange stoet met rendieren die ons braaf voorttrekken in houten sleeën past volledig in het landschapsplaatje. Het design van de kota (soort van sneeuwhut die tevens dienst als haardvuur) is volledig afgestemd op het landschap. De Natuur heeft het hier in Lapland voor het zeggen. De Natuur bepaalt wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Mens en dier passen zich aan aan de normen en waarden van de Natuur. Respect voor de Natuur lijkt hier bij de inwoners met de paplepel te zijn ingegoten. Respect voor het landschap, voor het bos en voor de dieren. Hier in ‘Salla, in the middle of nowhere’ leven de mensen weliswaar van het toerisme maar zonder het respect voor de natuur te verliezen.
De stilte is nog het meest indrukwekkend. STILTE met hoofdletters. Geen auto-geluiden, geen treinen, geen brommers, gewoon geen andere geluiden dan die van blij huilende honden vlak voor vertrek van hun zoveelste huskie-tour door het immense bos.
Vooral ook ’s avonds, als de schemering heeft plaatsgemaakt voor het diepe blauw van de nacht is het stil. Heel stil. Heel erg stil. Totdat er vier vrolijke Nederlandse toeristen besluiten op eigen houtje op Noorderlicht Safari te gaan. De Voigt Noorderlicht app geeft immers aan dat de kans op Noorderlicht vannacht tussen 23.00 en 02.00 uur heel groot zal zijn. Dat de werkelijke kans om het spectaculaire licht alleen te kunnen zien bij helder weer wuiven ze nonchalant voor het gemak maar even weg. Met twee flesjes Jagermeister en een thermoskop warme thee gaan de vier op pad. Het bos in, op naar een open plek ergens in het bos. O ja, niet vergeten de kompas-app nog even te downloaden anders loeren we straks naar het zuiden in plaats van naar het noorden hahaha. Stap stap stap, door het dikke pak versgevallen sneeuw ploegen de vier zich een weg door het diepdonkere bos. Omhoogkijkend naar de diepzwarte lucht waar geen ster aan de hemel te bekennen is maar heel in de verte het dunne schijnsel van de maan zich wel door het dikke wolkenpakket probeert heen te wringen. ‘Ik durf niet meer’ zegt Liek timide nadat ze in de maagdelijk witte sneeuwpakketten langs het wandelpad meerdere sporen van een nog niet gedefinieerd dier heeft ontwaard. ‘Ik ga terug, ik ben bang’ zegt Liek een paar minuten later, nadat de andere drie stoertjes haar hebben overgehaald om toch gewoon door te lopen en haar hebben aangeraden te stoppen met het lezen van de thriller waarin ze bezig is waarin de hoofdrolspelers ‘toevallig’, ook in Lapland, een voor een vermoord worden. Dat ze na deze, voor de andere drie echte avonturiers, teleurstellende actie voor altijd ‘angsthase’ zal worden genoemd neemt ze maar even op de koop toe en resoluut maakt ze rechtsomkeert en dribbelt ze met driftige pas terug de veilige en warme chalet. Het Noorderlicht houden ze vast nog tegoed, maar dat de vier vrienden het hier heerlijk hebben dat mag geen wonder meer heten . . .
Voor meer verhalen over onze bijzonder reis: martijnenelise.reismee.nl
Finnish Sauna Experience
Drie dagen in het Finse deel van de poolcirkel en je begrijpt waarom die slimme Finnen ooit de Finse sauna hebben uitgevonden. Als je het buiten dan echt niet meer warm kunt krijgen, met niks niet, dan is er inderdaad nog maar 1 oplossing. Na zo'n hele koude dag, of je nou gewandeld hebt door dikke pakken vers gevallen sneeuw, je hebt laten rondtrekken door 6 overenthousiast dravende Huskies of door het sneeuwparadijs op de top van het Lapse heuvellandschap hebt laten rondscooteren. . . . Koud word je, koud voel je je, koud blijf je, koud heb je het BRRRRRRRRRRR. . . Dat moment dat je dan die 90 graden warme sauna binnen komt is te heerlijk. Eindelijk warm, eindelijk heerlijk warm, eindelijk ultiem warm. Langzaam vormen zich de eerste zweetdruppeltjes op je huid, het is een hele opluchting om te zien dat je lichaam zich na zo'n dag weer zover kan opwarmen dat het spontaan wil gaan zweten
Vandaag was zo'n dag . . .
Er zijn van die dagen in je leven die je nooit meer wil vergeten. Die je in je geheugen wil griffen met een gouden griffel. Van die dagen met ervaringen waar je tranen van in je ogen krijgt van ontroering en verwondering. Ervaringen die je niet wilt delen met anderen maar moet delen met anderen. Vandaag was zo’n dag . . .
Deel I
Een pastelroze lucht met witte poederstrepen en lichtblauwe vlekjes in de lucht in de ochtend tijdens een prachtige wandeling door het ongerepte bos dat als onze voor- en achtertuin dienst doet. Honderden naaldbomen met dikke pakken witte knispersneeuw op hun takken. Met versgevallen sneeuw bedekte kronkelende wandelpaadjes en onbewandelde maagdelijk witte open veldjes. Onwaarschijnlijk sprookjesachtig. En ik weet het, je ziet de foto’s als je googled, je ziet de prachtige plaatjes op pinterest, maar als je diezelfde beelden dan toch echt in levende lijve mag aanschouwen dan is dat meer dan bijzonder. Je hebt de neiging, die we trouwens ook niet kunnen weerstaan, om van elke boom, elke meter, elk doorkijkje, ieder hekje, ieder besneeuwd veldje een kiekje te maken. Je wilt ieder moment vastleggen omdat je dat gevoel van sereniteit wilt vasthouden. Maar het gaat gewoonweg niet. Er is maar een manier om maximaal van deze witte pracht te genieten en dat is je volledig onderdompelen in al dat moois dat de natuur je wil laten zien, horen en voelen. . .
Deel II
Wat een ontzettend gave tocht hebben we mogen maken met die prachtige huskies. In alle kleuren, groot en klein, 3 paar per slede. Sommigen met die welbekende ijsblauwe lichtgevende ogen, anderen weer met diepdonkere chocoladebruine ogen. Helemaal ‘happy’ wordend als ze weer sleetjes mogen trekken met z’n allen. Blaffend, huilend en springend van enthousiasme wachten ze op het sein van vertrek. En yes, daar mogen ze. Dravend en trekkend op de speciaal geprepareerde paden door de ongerepte natuur van Oulanka National Park. Het klinkt cliché, maar het landschap waardoor je door deze prachtige dieren wordt meegenomen is sprookjesachtig. Het kampvuurtje waarbij je met een warme kop thee of koffie en een zelf gegrild worstje even mag opwarmen geeft je het gevoel dat je in een superromantische film de hoofdrol mag spelen. En als de tocht na dit korte verwarmende intermezzo zich dan voortzet, in een decor waarin de schemering inmiddels langzaam is overgegaan in de diepblauwe kleur van de nacht, dan is het sprookje compleet.
Dit zijn van die dagen in je leven die je nooit meer zult vergeten. Die in je geheugen gegrift staan met een gouden griffel. Dit was zo’n dag met ervaringen waarin tranen van ontroering en verwondering gevloeid hebben. Een dag die we moesten delen met iedereen die het maar lezen wil. . .
De witstille wereld die Lapland heet. . .
Een witte wereld. Aangekomen in de witte wereld van Lapland. Wooowww nog nooit zoveel wits gezien. Voorbereid op de ergste kou die een mens maar bedenken kan stappen we uit het vliegtuig. Huh -7 graden. Duhhh dat kunnen we hebben hoor. Alsof het in Nederland nooit -7 graden is geweest
In een bus vol nieuwsgierige Nederlanders rijden we even later over de Finse, en een uurtje later over de Lapse, witbesneeuwde wegen richting onze eindbestemming: Reindeerpark Salla in Oulanka National Park. We zijn er! In een soort van Winter Wonderland sprookjesbos staat daar onze Lapsgele blokhut relaxt op ons te wachten. We wanen ons in de videoclip van Wham (Last Xmas). Ons onderkomen voor de aankomende week is een absolute verrassing. Hip gezellig, warm en van deze tijd. Houtkachel, sauna en een wonderschoon uitzicht vanuit alle kamers. Midden in het bos, in the middle of nowhere, aan de zuidrand van de poolcirkel mogen wij ons de aankomende week onderdompelen in de wereld van de Lappen.
Stilte, oerendstille stilte. Witte stilte. We geven ons over aan de witstille wereld die Lapland heet.