Aftellen geblazen. . .

Nog een klein weekje en dan is het zover. . . .

Een bijzondere trip gaan we maken. Bijzonder om meerdere redenen

Geen minikoffertjes dit keer gevuld met alleen maar hemdjes, korte broeken en teenslippertjes, maar een dikke koffer vol met thermo-shirts, thermo-onderbroeken, thermo-jasjes, thermo-sokken, warme bergschoenen en zelfs een oplaadbaar verwarmde bodywarmer

Volgende week zondag om 10.00 uur gaan we ons een week lang onderdompelen in het prachtige (Fins)Lapland. Onze ervaringen zullen we met hart en ziel delen via dit reisblog.

Reis en geniet gerust met ons mee. . .

Paul & Liek

Time to go. . .

Aangekomen in onze laatste homestay van onze trip, in Canggu aan de zuidkust van Bali, waar je meer het gevoel hebt dat je in Ozzie-land bent dan in Bali ;). Deze laatste 'stop' voelt als het zebrapad naar het 'westen'. Mijn afgenipte spijkerbroek en vormeloos t-shirt (die tijdens de Galungan ceremonie in de strandtempel van Sanur nog zo ongemakkelijk voelden) misstaan hier in Kuta-area totaal niet, sterker nog het voelt zelfs 'hip' ;). Veel te bruine, glimmend gespierde surfdude lichamen in te krappe zwembroekjes lopen semi-nonchalant over het groezelige strand. Met hun, door de zon gebleekte, wapperende manen doen zij keer op keer pogingen de wit schuimende golven te trotseren. Om vervolgens onvoldaan (die golven laten zich namelijk echt niet gek maken door een paar 'dudes' meer of minder) een van de vele Ozzie-hippe strandtentachtige cafees in te duiken voor een heerlijke beefburger of steak met frietjes en sla.

Zonder dat we er op voorbereid waren (I know, alweer niet haha), hebben we, op het moment dat we voor de tweede keer bij onze driver Putu in zijn auto stappen voor onze laatste etappe van deze trip (van de oostkust naar de zuidkust van Bali), al afscheid genomen van het 'echte' Bali. Misschien maar goed ook, de overgang van Oost naar West wordt ons zo net even wat makkelijker gemaakt. Alhoewel. . . . de huidige kou in Nederland zal voor ons nog wel effe een 'slam in the face' worden, maar wie weet verwarmt de tropische warmte onze huidjes nog wel even ;).

Een dikke vier weken hebben we rondgezworven over een paar eilanden van het 17000 eilanden tellende Indonesie. We hebben ons, onbevangen als kinderen, ondergedompeld in andere culturen, genoten van het meer dan heerlijke eten, laten verrassen door de meest prachtige landschappen, laten verwennen door de meest gastvrije en vriendelijke mensen op aarde en ons laten verwarmen door het overheerlijke 'paling bagus' klimaat! We hebben iedere minuut geprobeerd in het NU te leven, van elke minuut te genieten. We hebben iedere minuut door en door beleefd, op ons netvlies geprint, in onze huid laten tattoo-eren en vooral in ons HART ge-etst!

Emo-doos als ik ben vullen mijn ogen zich weer met de welbekende waterlanders omdat ik weet dat de tijd van gaan is gekomen. Superdankbaar dat ik deze reis, samen met mijn allerliefste schattie Paul, heb mogen maken. Met een koffer vol gave herinneringen vlieg ik morgen terug naar Nederland om daar te beginnen aan een nieuw deel van mijn leven. Ik heb er zin in!

Dank je wel Java, dank je wel Sulawesi en dank je wel Bali! I'll be back I promiss!

Merry X-mas @ the Bali Sea Beach

Onwerkelijk is het. Surrealistisch bijna. Alsof je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent alleen omdat niets is zoals je het gewend bent op deze speciale dag van het jaar . . .

Uit de speakers van het taxi-busje van onze nieuwe, meer dan sympathieke driver-vriend Putu, die ons met alle liefde vanuit het noordelijke Munduk naar onze nieuwe bestemming aan de oostkust van Bali wil brengen, galmen subtiel Bali-zen-spa-achtige melodieën in plaats van onze favoriete dag-voor-kerst-song 'Driving home voor Christmas' van Chris Rea. Ons jaarlijkse tafereeltje van een volgebouwd kleed vol lekkere kleine tapashapjes, voor de gezellig brandende haard op kerstavond heeft plaats gemaakt voor een pre-kerstdis onder het rieten dakje van de bale bale (een soort van overdekt miniterrasje op palen met van die dikke strandtent-achtige dikke wegzak-kussens) waarbij het lage tafeltje gevuld wordt met borden met knoflook overgoten udang (garnalen) en een heerlijk geurend citroengras-kruidenmengsel gelegde gegrilde en gestoomde ayam. Uitkijkend over de (nog) rustige Bali zee met haar zwarte zandstrand en de bijbehorende zwarte rotsblokken waar de golven zo heerlijk op kunnen breken.

Vanuit onze 'logeerkamer', in de riante Villa die Wayan en John 14 jaar geleden hier hebben laten bouwen en daarna besloten hebben dit zalige optrekje voor een luttel bedrag per nacht te delen met 'anderen', kijken we uit op die, voor ons altijd zo rustgevende zee, en volmaakt gelukkig maar zeker ook met een soort van melancholische heimwee naar die fantastisch vrolijke schaterlach-kerst van vorig jaar waar mijn lieve tante Liet en mijn allerliefste mamsie nog zulke onvergetelijke hoofdrollen speelden. Van 'up above' genieten ze vast en zeker, met een glimlach op hun gezicht, met ons mee. . .

Merry X-mas to you all!

The Munduk Wilderness

Haha, voordat ik uberhaupt begin met iets op dit digitale papier te zetten over onze dagen in de wonderschone bergen van Bali, ergens in het hoge noorden, moet ik in mezelf een beetje lachen. Om mezelf wel te verstaan . . .

Vanuit onze, soort van koninklijke suite op de eerste verdieping van onze zoveelste perfect uitgezochte homestay/guesthouse (met dank aan Tripadvisor en alle medereizigers die ons al zijn voor gegaan), hebben we een adembenemend uitzicht over het, zoals al eerder beschreven in het stukje over de Munduk Morning Concert, prachtige landschap. Tegenover onze suite een zo mogelijk nog mooiere maar vooral moderne suite waar een spraakzame maar zeer aardige, imponerende breeduitziende australische bodybuilder uit Perth en zijn meer dan sympathieke zen-yoga-relaxte vrouw hun intrek hebben genomen. Naast ons 'woont' een jonge Amerikaanse, uit Louisiana komende rijstboer met zijn roodharige tengere vriendin die het regenachtige Oregon heeft ingeruild voor haar grote liefde en nu 'meeboert' in Louisiana. En op de hoek komt, op hetzelfde moment dat wij de trap naar de binnenplaats oplopen de in Londen wonende, en 'all over the world gereisde' Claire aan. Binnen een uur kennen we elkaar allemaal en lijkt het alsof we elkaar al jaren ontmoeten op deze ene plek in de bergen van Bali. Allemaal hier in Munduk om maar een reden: De Natuur. Overal op de matjes voor de deuren van de kamers uiterst hike-waardige wandelschoenen. Profi's dus! Hmmmm, het is maar de vraag of mijn te schattig uitziende hiawatta-waardige booties de slippery trekkingpaden in de wilderness van Munduk aankunnen de aankomende dagen.

De wereldberoemde watervallen van Munduk staan voor de eerste dag op het programma. Onze Amerikaanse buren hebben de tocht al gedaan en zijn wild enthousiast (zoals Amerikanen kunnen zijn 'you know'). OK let's do it! De Londense Claire en wij besluiten ons de volgende dag door een vriend van de hoteleigenaar omhoog te laten rijden en dan de tocht, die volgens zeggen echt alleen maar 'downhill' gaat en ons bij twee fantastische watervallen gaat brengen, te lopen. Claire heeft in het busje al een blik geworpen op mijn lieve hiawatta-booties en zegt, polite als iedere Brit kan zijn, dat ze 'on a mission is' en ons graag ons eigen tempo wil laten lopen. En weg was ze. . . . .duhhhhh ;). Prima hoor, wij redden onszelf wel en inderdaad, het pad gaat alleen maar bergafwaarts. Voor de zekerheid, omdat ik het gewoon niet kan geloven, vraag ik toch nog even voorzichtig aan Paul of we dit steile klerepad echt niet meer op hoeven te klauteren. 'Nee hoor prinsesje (op de erwt), dit pad loopt regelrecht, via de twee watervallen, naar beneden, terug naar onze homestay.' Op ons eigen santai saja tempo, onze Claire is al in geen velden of wegen meer te bekennen, lopen we op de eerste indrukwekkende waterval af. Het blijft een wonder hoe die stortvloed aan water met wild geraas naar beneden komt vallen. Op naar de tweede waterval. En inderdaad, alsmaar downhill (wat mijn achillespezen trouwens niet al te tof vinden maar 'soedah al maar'). Na een prachtige wandeling door zowel de jungle als koffie- en kruidnagelplantages arriveren we bij de tweede, nog veel indrukwekkender stortvloed aan water. Met nog veel meer donder en geraas dan bij die eerste (achteraf eigenlijk maar een miezerig exemplaar) komt ook hier het water met machtige kracht naar beneden gedenderd. Een absoluut 'open-mond-momentje'! De schattige hiawatta-booties doen het nog steeds fantastisch!

'Oeps, slippery hier! Huh, lopen we wel goed, ik zie helemaal geen pad meer? O nee hellup, ik glij weg! Help me dan! Waar ben je? Blijf in mn buurt, ik kan niet meer opstaan boehoe! Het zou toch alleen maar downhill gaan, waarom loop ik nu dan al een half uur, hijgend en puffend als een zwetend pakpaard, 'uphill'?'

Afijn, hiken is geloof ik niet echt een 'talent' van me ;), maar genieten kan ik wel heel goed! Santai saja wandelend, luisterend naar alles wat geluid maakt en kijkend naar al het wonderlijke leven in die groene klammige jungle waar de duizenden muggen hun hart ophalen aan de overheerlijke hapjes die hun aan de lopende band voorgeschoteld worden. . .

The Munduk Morning Concert

Zes uur in de ochtend. Het is al licht. Het dagelijkse ochtendconcert van Munduk, in de Balinese bergen is begonnen. De trotse hanen geven het startsein en beginnen hun serenade aan de natuur door uit volle borst het welbekende kuukelekuu-uu een zwengel te geven. Enthousiast 'jammen' ze ieder hun eigen kuukelekuu-uu versie waardoor de rest van het orkest weet dat ook zij hun keeltjes schor mogen schallen. De krekels laten niet lang op zich wachten en beginnen hun achtergrondmelodie te njeree-en (anders kan ik het niet omschrijven, het is het enige woord wat bij me opkomt omdat mijn oma vroeger met mij het indische krekel-kinderliedje 'waarom mijn djankriek niet wil njeree' zong). Het zangkoor 'de vroege vogeltjes' valt in, naar hartelust brengen ze hun hele repertoir ten gehore maar het trotse hanentrio is inmiddels zo opgezweept door hun eigen jamsessie dat de 'de vroege vogeltjes' het onderspit delven. Tijd voor de basinstrumenten om de beat er een beetje in te brengen. De motoren van de auto's, scheurend over de bochtige smalle bergweg, deinen mooi mee met de rest. Als klap op de vuurpijl vallen dan, als kersje op de taart, ook de hoge schelle tonen van scooterorkestje in. Oorverdovend prachtig! En dan te weten dat niet alleen je oren dit prachtigs mogen horen, maar dat ook je ogen meer dan verwend worden. De organisatie van dit concert heeft kosten nog moeite gespaard om het decor tot in de puntjes aan te kleden. Het podium is een soort van 360 graden panorama-doek. Tot zover je kunt kijken zie je donkergroen begroeide bergen en heuvels waarbij op sommige plekken het donkergroene grijzig vervaagd is door een flinterdunne, wolkachtige dauwlaag die heel subtiel over een paar heuveltoppen gedrapeerd zijn. Zo her en der op het doek staat een joekel van een solistisch staande bonsaiachtige boom die vergezeld wordt door wat vrolijk wuivende kokosnootbomen. En dan in de glooiingen van die donkergroene heuvels de rode daken van plukjes huizen die zorgvuldig neergeplant zijn op de juiste plek. Nonchalant ineens zo'n, voor Bali zo karakteristiek, knalgroen trapsgewijs aangelegd terras met jonge paddi (rijstplantjes). De 'lichten-man' doet zijn werk uitstekend deze vroege morgen. Heel subtiel glijdt er over dit magnifiek geschilderde panoramadecor het goudgele licht van de ochtendzon. Wat een prachtig begin van de dag!

Back on Bali . . .

Wat een verschil! Wat een contrast!

Het dichtbevolkte, drukvrolijk toeterende, stapvoetsrijdende, met miljoenen warunkjes versierde straten van Java. Of het ongerept stoere, met Torajacultuur doordrenkte, berg-en jungleachtige South Sulawesi. Tot het vrouwelijk sierlijke, altijd glimlachende en gedienstige, east meets west voelende Bali.

Je voelt het vanaf het moment dat je op het vliegveld van Denpasar het vliegtuig uitstapt. Daar waar op Java en Sulawesi de vele moskeeen het straatbeeld tekenen, zo tekenen de huistempels van ieder Hindoe-zijnde familie het straatbeeld van Bali. En als je dan ook nog precies aan het begin van het 7-maandelijkse driedaagse offerfeest Galungan aankomt dan moet je wel blind zijn om de vele prachtig versierde straten niet te zien. Aan iedere straatlantaarn wapperen slingers van gevlochten gedroogd bamboe en iedere tempel, of het nou de huis-, straat-of strandtempel is, wordt overvloedig bevoorraad met alle mogelijke etenswaardige offerandes voor de vele goden die het hindoeisme kent.

Als Bob en Annie de Rooy ;) scheuren we op onze, voor een dag gehuurde, motorscootertje die wel 100 km per uur kan volgens kenner Paul, langs de zuidoostelijke kustlijn van Bali om daar verrast te worden door alle kleine maar ook grote tempels waar groepjes mensen in authentieke Balinese kledij (lees Sarong & Kebaya) met van bamboe gemaakte manden vol met etenswaren, hun offerrituelen uitvoeren bij de verschillende goden in de tempels. Wat een eerbied, wat een respect! Kippenvel!

Volledig ongepast uitgedost in afgeknipte jeans en vormloos t-shirt worden we volledig toegelaten in de 'grote tempel' waar we, als heuse nieuwkomers in het hindoeisme, een inwijding krijgen. Van wat lieve mensen (die ons net uitleg hebben gegeven over dit offerfeest Galungan, hoop dat de goden het me vergeven maar ik kan het echt niet meer navertellen omdat ik de hele ochtend alleen maar als een klein kind dat voor het eerst met haar blokkendoos speelt, kijk en luister wat er om me heen allemaal gebeurt), krijgen we wat kleine offerandes die we hebben kunnen offeren bij een van de goden. Na een waardige inzegening van een heuse hindoe-priester waarbij we zijn besprenkeld met 'the holy water' en waarmee we ook ons gezicht hebben moeten wassen en drie slokjes hebben moeten drinken (waarbij ik het doorslikken even achterwege heb gelaten) krijgen we als afsluiting een mandje met ongekookte rijstkorrels aangeboden waaruit we een aantal korrels moesten pakken om vervolgens in het midden van ons voorhoofd te plakken, scooteren we verder.

Paul scheurt, alsof hij nooit anders gedaan heeft (wat ook zo is natuurlijk) mee met het linksrijdende drukke, uitlaatgasvolle verkeer. Ik, als groentje achteropzittend, hang als volleerd meerijder mee in de bochten. Ik heb mezelf als een soort van buddie (je weet wel zo'n rubberen plakdingetje om je hele boot mee te versieren met fotoos en hartjes ;)) om hem heen gekruld om er maar zeker van te zijn dat ik tijdens deze spectaculaire race-toertocht niet van dit veel te kleine scootertje afgeslingerd wordt. Het eerste uur lukt het me nog om niet te gillen dat we veel te hard gaan volgens mijn maatstaven. Voor mijn gevoel sjeesen we met wel 100 km per uur door de straten van Sanur, Denpasar en Kuta, terwijl we in werkelijkheid maar met een slakkegangetje van 50 km per uur max over de wegen glijden.

Oververhit en doordrenkt van ons, naar roosjesgeurende transpiratievocht vermengd met het water van de dikke regendruppels die inmiddels de hemel uitgeschoten worden, strijken we neer op onze zachte ligbedjes van ons klein maar o zo fijne hotelletje ergens in de relaxte achtertuin van Sanur Beach. . .

Lovely Lake Tempe

Wakker worden met de geur van melati (jasmijn). Wat een heerlijk welkomst-kadootje van Beautiful Bali na dat andere prachtige afscheidskado van Sulawesi aan ons gistermorgen. Onze laatste ochtend op het eiland Sulawesi was adembenemend. Stilte in haar puurste vorm. Sereniteit zoals het woord bedoeld moet zijn toen het uitgevonden werd. Lake Tempe, 'zomaar' ergens in de bergen, ergens onderweg tussen het noordelijke, hoog in de bergen gelegen Rantepao en het zuidelijke, aan zee gelegen, Makassar.

In zo'n, voor onze Hollands glorie bodies, super-iel vrolijk bootje met een nog vrolijker kijkende schipper vaar je dan, vanuit een schieronooglijk dorpje, het water op. In eerste instantie heb je niet eens door dat je op een meer zit, het lijkt eigenlijk een gewone kali (rivier). Een kali vol met donkergroene waterplanten met van die lieve rose bloempjes. Aan de waterkant allemaal houten huisjes. Bij die huisjes vlonders vol vrouwen die de was aan het doen zijn of aan het mandie-en (baden) zijn met de gajung (waterschep om het water over je heen te kunnen gieten). Met een noodgang scheren we over het water waarbij vooral het schelle motorgeluid ervoor zorgt dat de sereniteit nog ver te zoeken is. We hebben geen idee waar die vrolijk kijkende schipper ons naar toe gaat brengen. Totaal niet voorbereid op dit tripje (we hadden ons nog helemaal niet verdiept in deze slotactiviteit op Sulawesi die door Caraka Travelindo voor ons geregeld is), Echter geen enkele reissite of reisgids had kunnen beschrijven wat we zouden gaan beleven. Had dat moment kunnen beschrijven dat je bek (uh sorry mond) open valt. Dat moment dat je denkt 'zo moet het er in de hemel ook uitzien'. Geen rimpeltje in het spiegelgladde water dat zo her en der bedekt is met van die donkergroene bollige blaadjes van waterplanten met daarin van die toefjes lieve zachtroze bloempjes. En in de verte doemen er ineens daken van huisjes op. Drijvende huisjes wel te verstaan. Tussen die groen met rose bosjes duiken ineens drijvende houten huisjes op. . . Al aanleggend bij een van die huisjes, waar we even later te lekkere, ter plekke gebakken pisang goreng en rozenthee voor onze neus krijgen, zet onze vrolijke schipper dan eindelijk de motor uit. Stilte, serene stilte. Niets anders dan het geluid van zingende vogeltjes en in de verte het gemiauw van een kat die het dak van zo'n drijvend huisje op wil springen maar niet durft (och germ het arme beest).

Ons afscheidskado na een week te hebben mogen genieten van een ruig en puur Sulawesi. Een absolute topweek was het. Het drukke en vieze begin in Makassar heeft ervoor gezorgd dat we nog meer konden genieten van al het mooie van Sulawesi. Als ik Sam een welgemeende en hartelijke hand geef om hem te bedanken voor deze gave trip voel ik iets dat ik nog niet zo heel vaak heb gevoeld bij het afscheid van een plek. Sulawesi heeft mijn hart geraakt. Het land van de Toraja's heeft mijn hart geraakt . . .

Eenmaal in het vliegtuig beseffen we dat we pas op de helft zitten. We vliegen naar Beautiful Bali waar we de tweede helft van onze reis gaan doorbrengen. Op zoek naar de 'verborgen pareltjes' van Bali. Bali, daar waar je 's morgens wakker wordt met de geur van melati . . .

Amazing Tana Toraja (part two)

Zo, daar zitten we dan. Op onze (naar onze mening) veel te moderne en westerse hotelkamer in Sengkang, in de buurt van Lake Tempe waar we morgen nog een boottrip gaan maken naar het drijvende dorp, alvorens weer op het vliegtuig te stappen naar onze volgende bestemming: het wonderschone eiland Bali.

Na een mooie rit door de bergen, wederom langs Erotic Mountain (rara waarom dat ding zo heet whoehaaa), slaan we de lunch maar over en laten we ons door Sam (onze sympathieke Makassarse 'driver') naar ons volgende hotel brengen. Hmmmm :(, het 'reizigersvirus' (in de volksmond ook wel 'schijterij' genoemd) wil ons (lees Paul dit keer) toch weer even wakker schudden :(. Jammerrrrr! Hopelijk helpen de lepels 'Woods-peppermint, die eigenlijk als hoestdrank bedoeld is ;) maar in onze familie nou eenmaal het wondermiddel is voor al uw 'buikklachten', en de flesjes Coca Cola zodat we niet naar het 'betere werk' (lees antibiotica) dat we van onze huisdoc hebben meegekregen, hoeven te grijpen. Fingers crossed dus!

Wat een schitterende dagen hebben wij achter de rug! Zoveel indrukken, wat een impact! De schoonheid van de ruige bergen, de wilde jungle-achtige bossen waarin zich het leven van deze Toraja's afspeelt. Hoog in die bergen, ver weg van drukke en vieze steden als Makassar leeft dit mooie volk. In volledige harmonie met elkaar. Alles draait ook hier weer om SAMEN! De familie, de buurt, daar draait het om. Men helpt elkaar altijd, overal en met alles. Daar kunnen wij in het westen nog veel van leren!

Een poging om te beschrijven wat we gezien hebben, gehoord hebben, gevoeld en ervaren hebben zou maar een miniscule weergave zijn van de werkelijkheid. Daarom besluit ik ook om de poging niet te wagen. Eenieder die nieuwsgierig is geworden zal toch echt zelf het vliegtuig moeten pakken. . .

Ultieme geluksmomenten willen we echter wel graag delen. Krap en romantisch zittend in de gemotoriseerde betjak (tuk-tuk) en genietend van dat ene moment dat je 'daar' mag zijn. Verwonderd op het balkon van dat eethuisje, uitkijkend op een wonderschoon tafereel van stoere rotspartijen, vrolijke bananenplanten, groener dan groene velden met jonge paddi (rijstplantjes) en fladderende felgekleurde vlinders. Al hobbelend en bobbelend rijdend door de mangrove-achtige bossen en dichtbegroeide jungle over bumpy keien en blubberige paden. Vastzittend in diezelfde blubber midden in de jungle om even later (nadat we met veel motorgeraas alsnog uit deze blubber gekomen zijn), op een smal bochtig paadje wederom in rode blubberige klei nu toch echt niet meer zonder hulp de drek uit kunnen komen. Blij zijnd dat al die grappige schooljongetjes ons allemaal heel graag willen helpen om SAMEN, met een touw, onze 2-wheel-drive de blubber uit te trekken. Happy wordend van de lachende high-five's die we van deze kanjertjes krijgen nadat ze van onze gids de welverdiende rupies in ontvangst hebben genomen voor hun fantastische prestatie.

Thankz mooie Toraja's voor deze bijzondere belevenis!