The Little Hilton . . . (Part Two)

En wat is er dan zo anders? Wat maakt dat je, als je via de deuren van het vliegveld die wondere, geurige, kleurige wereld van Indonesie instapt en je overgeeft aan dit leven hier, het gevoel hebt dat je ineens weer een kind bent? Een kind dat de wereld aan het ontdekken is? Een kind dat alles voor de eerste keer ziet, hoort, proeft, ruikt en voelt? Dat je bij iedere stap die je zet denkt dat je hem nog nooit eerder hebt gemaakt? Wat is dat dan?

SAMEN is hier het toverwoord! Alles wordt hier samen gedaan, met familie, met vrienden, met oma's, met opa's, met vaders en moeders, met zussen en broers, met tantes en ooms, met neven en nichten, en in ons geval zelfs met achterneef en achternicht. Samen eten, samen koken, samen shoppen, samen naar de bios, samen leuke dingen doen, gewoon samenzijn. Samenzijn is hier tot een kunst verheven. Met elkaar en voor elkaar. Alles met elkaar delen, tot het bed aan toe hahaha (met z'n vijven een slaapkamer delen is het toppunt van SamenZijn).

Familie is de rode draad, is het anker voor eenieder. Familie is de veilige haven waardoor je je nooit alleen hoeft te voelen. Met en bij de familie wordt je gelukkig, ben je gelukkig en blijf je gelukkig! Mooi om te zien, heerlijk om te voelen. Wat een kado om dit te mogen meemaken!

To be continued. . .

The Little Hilton . . . (Part One)

Overgave! Het gaat om pure overgave!

Je laten onderdompelen in het leven zoals de mensen hier leven. Wat een bevoorrechte mensen zijn wij dat wij hier, bij onze familie in Serpong (een voorstad van Jakarta ;), uhuh met 1 miljoen inwoners nauwelijks meer een voorstad te noemen), een paar dagen mee mogen draaien met dit mooie gezin. Dat wij mee mogen doen met hun gewoontes en gebruiken. Volledig geadopteerd, zoals ik dat al twee keer eerder heb meegemaakt. Maar juist ook Paul, die zij voor het eerst hebben ontmoet wordt volledig opgenomen in het gezin als een heus familielid. Bijzonder, warm, en hartverwarmend! Met open armen zijn we verwelkomd en mogen wij genieten van hun onvoorwaardelijke gastvrijheid. Vol trots op 'The Little Hilton' dat ze voor ons hebben ingericht ;).

Wij dompelen ons onbevangen als kinderen onder in dit leven, dit voor ons 'onbekende' leven. We geven ons over aan de geuren van kruidnagel en kamfer. We geven ons over aan de smaken van knoflook, rode pepers en alle kruidenmengsels. We geven onze over aan de zoete smaken van al die heerlijke vruchten, de sappige mango's, de zachtzoete banaantjes, de grappig friszure mangis en wat al niet meer aan zoete sappigheden. We geven ons over aan de klamme warmte, aan de onweersbuien, aan de zon op onze huid. We geven ons over aan dit prachtige land en alles wat er bij haar hoort. . .

To be continued. . .

Back to my roots. . .

Nog een paar nachtjes, welgeteld nog 7 nachtjes. . .

Nog een week, nog precies 1 week. . .

Back to my roots. . . . again. Een jaar al bestaat deze droom, de droom om een mini-sabbatical te nemen. Een aantal weken los van het ‘dagelijkse’ leven hier in Nederland. Een bewogen jaar, een jaar van afscheid nemen en loslaten. Afscheid nemen van mijn allerliefste tante, mijn lerares ‘Indonesie in de praktijk’. Afscheid nemen van mijn allerliefste moeder, mijn lerares ‘Genieten van het Leven’. Afscheid nemen van mijn fantastische werkgever, mijn leraar ‘Succes dat ben JIJ’.

En nu is het tijd om even ‘stil te staan’. Stil te staan, gewoon even stil te staan. Misschien niet eens alleen stil te staan, maar ook stil te zijn. Heel even tijd om los te komen van alles. Even tot rust komen, tijd om te bezinnen, tijd om te verwerken. Tijd om te genieten!

Nog een paar nachtjes, welgeteld nog 7 nachtjes. . .

Nog een week, nog precies 1 week . . .

And the Tour goes on. . .

Op vrijdag 28 november vertrekken we voor het vervolg van de bijzondere reis waarvan we het eerste deel in 2011 al gemaakt hebben. Voor Liek inmiddels de vierde keer en voor Paul de tweede keer dat hij voet aan de bodem van de grond van Liek's voorouders gaat zetten. Dit keer ook familiebezoek, en wederom een rondreis over 3 eilanden van dit prachtige land. . .

West Java waar we de geboortegrond van Liek's ouders zullen bezoeken, de wereldberoemde treinreis van Bandung naar Yogjakarta, de rituelen van de Toraja's op Sulawesi en de Zen-cultuur op Bali, we zullen het allemaal gaan zien en voelen. . . .

Goodbye gili Meno, hello Bali again. . .

Het mooiste plekje op aarde. . .  Meerdere keren hebben we van 'hetmooisteplekjeopaarde' de vraag gekregen of we een foto met een korte beschrijving willen sturen. En steeds wisten we niet wat we er mee aan moesten. En of dit hele kleine, maar o zo mooie eilandje vlak voor de kust van Lombok ook dat mooiste plekje is weten we natuurlijk niet. Er zullen ongetwijfeld nog meer hele mooie plekjes op aarde zijn. Maar voor ons, op dit moment, is het uitzicht vanuit het pendopohtje op het strand van Warung Ana het allermooiste plekje op aarde. Hier op het eiland is het leven simpel en ongecompliceerd. Tijd speelt geen enkele rol, geld wel. De mensen hebben hier maar twee zorgen, voldoende geld om de volgende dag ook weer lekker te kunnen eten en hun gezondheid. Nu kunnen deze twee zaken natuurlijk ook de nodige stress met zich meebrengen, maar de mensen hier lijken hier hun weg in te hebben gevonden. Van iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen krijg je een dikke glimlach kado, van negen op de tien mensen krijg je een selamat pagi, siang, soreh of malam als groet, en van vijf op de tien krijg je ook een gezellig kletspraatje over het leven hier als toetje. Vier dagen op dit eiland hebben er voor gezorgd dat wij deze reis op een prachtige manier hebben kunnen afsluiten. Alle indrukken van Java en Bali een plekje hebben kunnen geven. Onze huid nog net ff dat lekkere carameltintje hebben kunnen geven, alhoewel de kleur bij Paul steeds meer begint te lijken op de huidskleur van de mensen hier. Dat geldt trouwens niet alleen voor zijn huidskleur, dat geldt eigenlijk voor zijn hele doen en laten. Hij heeft zich in de afgelopen drie weken naadloos aangepast aan de eetgewoonten, leefgewoonten en loopgewoonten van Indonesie. Alsof hij hier al jaren komt. Het was een ware belevenis, deze reis door Indonesie. We hadden m voor geen goud willen missen. Een droomreis en we voelen ons bevoorrecht dat we deze reis hebben kunnen en mogen maken. Het kunnen delen van onze belevenissen met jullie allemaal was een feestje. Dank voor de vele leuke, lieve, grappige en ontroerende reacties. Wij hebben er veel plezier en lol aan beleefd! Om 11 uur vanmorgen stappen we op de Gilicat die ons weer terugbrengt naar de Padangbai op Bali. Vandaaruit zullen we naar onze laatste bestemming van deze reis gebracht worden, Sanur. In deze toeristische badplaats, waar het ongetwijfeld zal wemelen van Aussies en Europeanen, zullen we langzaamaan weer kunnen wennen aan het Westerse leven. Zondagavond 19.15 uur zullen we met pijn in ons hart dit prachtige land weer gaan verlaten. Het was heerlijk, zo heerlijk dat het zeker niet de laatste keer zal zijn geweest dat we hier waren. . . . . .  Tot ziens in Nederland allemaal! Terimah kasih! Tjeploks van Paul en Liek

And the winners of the quiz are. . . .

Jullie gaan het niet geloven maar we hebben twee winnaars van de quiz met ieder 9 goede antwoorden! Het mag geen verrassing zijn, maar wij hebben er hier met zn tweetjes wel even om moeten grinniken, de winnaars van de overheerlijke rijsttafel zijn: Hedwig en Timo Jullie zijn beiden van harte uitgenodigd om, met een introducee, te komen genieten van onze Balinese kookkunsten en natuurlijk een avondje vol fotoos en filmpjes (grapjuhhhh). Gefeliciteerd!!!!!

De onderwaterwereld van de Gili's

The coral garden of Gili Meno Ongelooflijk, dit hebben we nog nooit gezien. Ja, op tv misschien met Jacques Cousteau, maar nog nooit met eigen ogen. Met zo'n grappig en vrolijk gekleurd bootje de zee op. Zo'n honderd meter verder plons je vervolgens het water in. Best wel eng in het begin, vooral met die slungelige flippers aan je voeten. Hups, snorkel op je kop en gezicht onder water. Denk eraan, niet door je neus ademen, maar door je mond. Oke ik heb m door geloof ik. Maar wat je dan ziet is onwaarschijnlijk. Overal om je heen en onder je koraal, koraal en nog eens koraal. Daartussen zwemmen vissen die ongeveer alle kleuren hebben van de regenboog. Maanvissen zoals mn vader die vroeger ook in zn aquarium had, neonvisjes in knalblauw, knalgele ronde vissen, je kunt het niet verzinnen of het zwemt er wel. Opeens wijst de gids met zijn vinger, kijk kijk, een turtle! He? Echtwaar een joekel van een zeeschildpad. Door ons gewijs en getrappel schrikt onze turtle en zwemt hij met logge slagen de diepte in. Wij hem achterna natuurlijk. Fantastisch! Weer op de boot geklauterd varen we verder en een eindje verderop worden we losgelaten in Coral Garden. Hups snorkel weer op, Paul zn flippers weer aan, ikzelf heb ze inmiddels afgezworen die ondingen, en hups naar beneden kijken.  Alsof je losgelaten bent in een immens groot zeeaquarium. Niet te geloven wat een pracht. Levend koraal in alle soorten en maten en kleuren. Sommige bewegend andere weer doodstil. Het zeewater is werkelijk glas en glashelder en aan de hand van onze gids (wat een schatje) gidst hij ons door het hele koraalrif heen. Jammer dat je dit niet op foto of film kunt vastleggen. Liekie heeft mijn snorkelles van gisteren goed opgepakt en zwemt als een dolfijn, weliswaar hand in hand met onze gids, door het kristalheldere zeewater. Een hele andere wereld laat zich aanschouwen en doet ons te meer beseffen hoe mooi onze aarde is. Wat we nu ook weten is dat warung Ana de lekkerste tempe goreng en bami van het eiland serveert. Je zou het niet denken als je het bamboo hutje ziet, waarachtig, de lunch is heerlijk en dan sluiten mijn ogen zich als vanzelf en doe ik een lekker tukkie bij het rustgevend geluid van de branding. En zo glijdt weer een dag langzaam aan ons voorbij. . .

Gili Meno, santei saja island. . .

Santei saja Het lijkt hier een soort hotel California, je kunt wel inchecken maar eigenlijk niet meer uitchecken. Het leven glijdt hier langs je heen. Geen besef van tijd. Witte stranden vol aangespoeld koraal, turqoise zee en een bevolking die het santei saja (relaxtheid) gevoel tot een kunst heeft verheven. Er wonen hier op het eiland (Gili Meno) amper zevenhonderd mensen, allemaal werken ze hier op het eiland. Of ze hebben een waroenkje, of een homestay voor backpackers, of ze werken in de paar bungalowparkjes die ze hier hebben, ze zijn visser of nemen toeristen mee op snorkeltoer met hun bootje. En dat is precies waar wij ons morgenochtend voor hebben laten strikken. Een snorkeltoer met een bootje en een gids. Het snorkelen aan de kust is al adembenemend mooi, alle kleuren vissen, geel, blauw, wit, zwart, groot, klein, lang, smal, dik, breed etc etc. We zijn benieuwd wat we morgen allemaal voor moois door onze duikbrillen zullen mogen aanschouwen . . .  Vandaag heb ik Liek de eerste snorkelcursus gegeven. Nee niet door je neus maar door je mond ademen schatjuhhh. Gracieus, op haar flippers, gaat ze het water in. Eerst nog twee keer struikelen en dan achterover volledig koppie onder. Proestend en spartelend komt ze boven, en mijn vreselijke lachbui, is voor haar reden genoeg voor een eerste echtelijke ruzie. Maar ze geeft niet op en na herhaalde pogingen, met ditto lachbuien van mij, heeft Liek het snorkelen onder de knie. Uitgeput valt ze even later in een diepe slaap op het strand, en is de rust ook bij de vissen wedergekeerd.... die niet weten dat we morgen nog 3 uur terugkomen...