A long trip to Malang Om acht uur vanmorgen zaten we al als de sultan en zijn prinses koninklijk in het deluxe busje met onze prive chauffeur. Decadentie ten top! En dat in een land waar het contrast tussen arm en rijk al zo giga groot is. Van bedelende oude mannetjes tot boedhabeeldjes verkopende jongens tot keurige meiden die als local guide in het paleis van de sultan werken. Van krottenwijken tot megagrote villaas. Soms hebben we het er wel een beetje moeilijk mee, we zouden alle armen hier wel mee willen laten delen in onze rijkdom, maar alles wat we geven is een druppel op een gloeiende plaat. Paul wisselt met mannen op straat zijn sigaren in ruil voor kreteksigaretten, ikzelf geef zo her en der duizend rupies aan een bedelaar. Via Solo en een bezoekje aan de kraton van de sultan aldaar, komen we rond half acht 's avonds aan in Enny's guesthouse waar we in het Nederlands hartelijk verwelkomd worden. Vanavond heb ik mijn tante Lietje wel heel erg gemist! Boehoe, waar kunnen we wel, en waar kunnen we niet eten? Voor de safety maar gekozen voor Osoto, een soort macdonald waar je allerlei soorten soto kan eten. Nou ben ik daar in Nederland ook al niet echt fan van, maar van die oude en kapotgerende kippen valt natuurlijk al helemaal geen lekkere soto te maken. En die bami van Paul was al helemaal niet om aan te zien. Afijn, tante Liet, Mea of Jan, het lijkt ons zeer verstandig als een of meerdere van jullie als de wiedeweerga in het vliegtuig springen om ons hier bij te staan met al die overheerlijke eettentjes waar we nu niet durven te eten. . . . . . . .