Santei saja Het lijkt hier een soort hotel California, je kunt wel inchecken maar eigenlijk niet meer uitchecken. Het leven glijdt hier langs je heen. Geen besef van tijd. Witte stranden vol aangespoeld koraal, turqoise zee en een bevolking die het santei saja (relaxtheid) gevoel tot een kunst heeft verheven. Er wonen hier op het eiland (Gili Meno) amper zevenhonderd mensen, allemaal werken ze hier op het eiland. Of ze hebben een waroenkje, of een homestay voor backpackers, of ze werken in de paar bungalowparkjes die ze hier hebben, ze zijn visser of nemen toeristen mee op snorkeltoer met hun bootje. En dat is precies waar wij ons morgenochtend voor hebben laten strikken. Een snorkeltoer met een bootje en een gids. Het snorkelen aan de kust is al adembenemend mooi, alle kleuren vissen, geel, blauw, wit, zwart, groot, klein, lang, smal, dik, breed etc etc. We zijn benieuwd wat we morgen allemaal voor moois door onze duikbrillen zullen mogen aanschouwen . . .  Vandaag heb ik Liek de eerste snorkelcursus gegeven. Nee niet door je neus maar door je mond ademen schatjuhhh. Gracieus, op haar flippers, gaat ze het water in. Eerst nog twee keer struikelen en dan achterover volledig koppie onder. Proestend en spartelend komt ze boven, en mijn vreselijke lachbui, is voor haar reden genoeg voor een eerste echtelijke ruzie. Maar ze geeft niet op en na herhaalde pogingen, met ditto lachbuien van mij, heeft Liek het snorkelen onder de knie. Uitgeput valt ze even later in een diepe slaap op het strand, en is de rust ook bij de vissen wedergekeerd.... die niet weten dat we morgen nog 3 uur terugkomen...