Hobbel de bobbel , wiegel de waggel langs de sloppenwijken van Bandung. Tjoektjoekend richting de prachtige groene sawa's. Om vervolgens al denderend over supersmalle bruggen kleine schietgebedjes te doen in de hoop dat de aaneengeschakelde wagons, die ooit in een vorig leven door de Japanners hier op Java gedumpt zijn, veilig aan de overkant zullen komen.

Hopend dat je tijdens de acht uur durende waggelattractie niet naar de wc hoeft en je daarom je uiterste best doet om niks te drinken zodat er ook niets 'uit' hoeft te komen ;). Geloof me maar, al zou je moeten, er is niemand op de wereld die in deze vooroorlogse trein naar de wc wil!

De herinnering aan mijn kindertijd toen ik voor het eerst met mijn paps en mams naar Spanje op vakantie ging (je weet wel, in de karavaan met al die ooms en tantes, en die neefjes en nichtjes, en niet te vergeten mijn kleine lieve omaatje met de allerzachtste wangen van het heelal). De herinnering aan dat moment dat we een rustpauze hielden (dat deden we iedere twee uur omdat mn moeder dat ozo 'gezellig' vond en iedere pauze weer haar gasstelletje tevoorschijn haalde om er witte bonen in tomatensaus op warm te maken, jekkkkkkkk). Die herinnering aan die ene parkeerplaats in Frankrijk waar je dan toch echt even je blaas moest legen. De herinnering aan dat onuitwisbare moment dat je jezelf het wc-gebouw in ziet lopen om vervolgens het wc-hokje binnen te gaan met die deur die van boven en onder open is waardoor iedereen kan meegenieten van alle geuren en geluiden die je eigenlijk liever niet waarneemt :(.

Lieve blaas, hou nog even vol, het is nog maar drie uurtjes en dan zijn we er. Je kunt het, ik weet het zeker. Je bent getraind genoeg om deze trip te maken zonder dat we samen 'dat ene hokje' in hoeven gaan! Geloof me blaas, ook jij wilt daar niet naar toe! Denk nog maar even aan die ene keer in Frankrijk, op die ene parkeerplaats waar we toen wel dat hokje zijn ingegaan . . .