Wakker worden met de geur van melati (jasmijn). Wat een heerlijk welkomst-kadootje van Beautiful Bali na dat andere prachtige afscheidskado van Sulawesi aan ons gistermorgen. Onze laatste ochtend op het eiland Sulawesi was adembenemend. Stilte in haar puurste vorm. Sereniteit zoals het woord bedoeld moet zijn toen het uitgevonden werd. Lake Tempe, 'zomaar' ergens in de bergen, ergens onderweg tussen het noordelijke, hoog in de bergen gelegen Rantepao en het zuidelijke, aan zee gelegen, Makassar.

In zo'n, voor onze Hollands glorie bodies, super-iel vrolijk bootje met een nog vrolijker kijkende schipper vaar je dan, vanuit een schieronooglijk dorpje, het water op. In eerste instantie heb je niet eens door dat je op een meer zit, het lijkt eigenlijk een gewone kali (rivier). Een kali vol met donkergroene waterplanten met van die lieve rose bloempjes. Aan de waterkant allemaal houten huisjes. Bij die huisjes vlonders vol vrouwen die de was aan het doen zijn of aan het mandie-en (baden) zijn met de gajung (waterschep om het water over je heen te kunnen gieten). Met een noodgang scheren we over het water waarbij vooral het schelle motorgeluid ervoor zorgt dat de sereniteit nog ver te zoeken is. We hebben geen idee waar die vrolijk kijkende schipper ons naar toe gaat brengen. Totaal niet voorbereid op dit tripje (we hadden ons nog helemaal niet verdiept in deze slotactiviteit op Sulawesi die door Caraka Travelindo voor ons geregeld is), Echter geen enkele reissite of reisgids had kunnen beschrijven wat we zouden gaan beleven. Had dat moment kunnen beschrijven dat je bek (uh sorry mond) open valt. Dat moment dat je denkt 'zo moet het er in de hemel ook uitzien'. Geen rimpeltje in het spiegelgladde water dat zo her en der bedekt is met van die donkergroene bollige blaadjes van waterplanten met daarin van die toefjes lieve zachtroze bloempjes. En in de verte doemen er ineens daken van huisjes op. Drijvende huisjes wel te verstaan. Tussen die groen met rose bosjes duiken ineens drijvende houten huisjes op. . . Al aanleggend bij een van die huisjes, waar we even later te lekkere, ter plekke gebakken pisang goreng en rozenthee voor onze neus krijgen, zet onze vrolijke schipper dan eindelijk de motor uit. Stilte, serene stilte. Niets anders dan het geluid van zingende vogeltjes en in de verte het gemiauw van een kat die het dak van zo'n drijvend huisje op wil springen maar niet durft (och germ het arme beest).

Ons afscheidskado na een week te hebben mogen genieten van een ruig en puur Sulawesi. Een absolute topweek was het. Het drukke en vieze begin in Makassar heeft ervoor gezorgd dat we nog meer konden genieten van al het mooie van Sulawesi. Als ik Sam een welgemeende en hartelijke hand geef om hem te bedanken voor deze gave trip voel ik iets dat ik nog niet zo heel vaak heb gevoeld bij het afscheid van een plek. Sulawesi heeft mijn hart geraakt. Het land van de Toraja's heeft mijn hart geraakt . . .

Eenmaal in het vliegtuig beseffen we dat we pas op de helft zitten. We vliegen naar Beautiful Bali waar we de tweede helft van onze reis gaan doorbrengen. Op zoek naar de 'verborgen pareltjes' van Bali. Bali, daar waar je 's morgens wakker wordt met de geur van melati . . .