Wat een verschil! Wat een contrast!

Het dichtbevolkte, drukvrolijk toeterende, stapvoetsrijdende, met miljoenen warunkjes versierde straten van Java. Of het ongerept stoere, met Torajacultuur doordrenkte, berg-en jungleachtige South Sulawesi. Tot het vrouwelijk sierlijke, altijd glimlachende en gedienstige, east meets west voelende Bali.

Je voelt het vanaf het moment dat je op het vliegveld van Denpasar het vliegtuig uitstapt. Daar waar op Java en Sulawesi de vele moskeeen het straatbeeld tekenen, zo tekenen de huistempels van ieder Hindoe-zijnde familie het straatbeeld van Bali. En als je dan ook nog precies aan het begin van het 7-maandelijkse driedaagse offerfeest Galungan aankomt dan moet je wel blind zijn om de vele prachtig versierde straten niet te zien. Aan iedere straatlantaarn wapperen slingers van gevlochten gedroogd bamboe en iedere tempel, of het nou de huis-, straat-of strandtempel is, wordt overvloedig bevoorraad met alle mogelijke etenswaardige offerandes voor de vele goden die het hindoeisme kent.

Als Bob en Annie de Rooy ;) scheuren we op onze, voor een dag gehuurde, motorscootertje die wel 100 km per uur kan volgens kenner Paul, langs de zuidoostelijke kustlijn van Bali om daar verrast te worden door alle kleine maar ook grote tempels waar groepjes mensen in authentieke Balinese kledij (lees Sarong & Kebaya) met van bamboe gemaakte manden vol met etenswaren, hun offerrituelen uitvoeren bij de verschillende goden in de tempels. Wat een eerbied, wat een respect! Kippenvel!

Volledig ongepast uitgedost in afgeknipte jeans en vormloos t-shirt worden we volledig toegelaten in de 'grote tempel' waar we, als heuse nieuwkomers in het hindoeisme, een inwijding krijgen. Van wat lieve mensen (die ons net uitleg hebben gegeven over dit offerfeest Galungan, hoop dat de goden het me vergeven maar ik kan het echt niet meer navertellen omdat ik de hele ochtend alleen maar als een klein kind dat voor het eerst met haar blokkendoos speelt, kijk en luister wat er om me heen allemaal gebeurt), krijgen we wat kleine offerandes die we hebben kunnen offeren bij een van de goden. Na een waardige inzegening van een heuse hindoe-priester waarbij we zijn besprenkeld met 'the holy water' en waarmee we ook ons gezicht hebben moeten wassen en drie slokjes hebben moeten drinken (waarbij ik het doorslikken even achterwege heb gelaten) krijgen we als afsluiting een mandje met ongekookte rijstkorrels aangeboden waaruit we een aantal korrels moesten pakken om vervolgens in het midden van ons voorhoofd te plakken, scooteren we verder.

Paul scheurt, alsof hij nooit anders gedaan heeft (wat ook zo is natuurlijk) mee met het linksrijdende drukke, uitlaatgasvolle verkeer. Ik, als groentje achteropzittend, hang als volleerd meerijder mee in de bochten. Ik heb mezelf als een soort van buddie (je weet wel zo'n rubberen plakdingetje om je hele boot mee te versieren met fotoos en hartjes ;)) om hem heen gekruld om er maar zeker van te zijn dat ik tijdens deze spectaculaire race-toertocht niet van dit veel te kleine scootertje afgeslingerd wordt. Het eerste uur lukt het me nog om niet te gillen dat we veel te hard gaan volgens mijn maatstaven. Voor mijn gevoel sjeesen we met wel 100 km per uur door de straten van Sanur, Denpasar en Kuta, terwijl we in werkelijkheid maar met een slakkegangetje van 50 km per uur max over de wegen glijden.

Oververhit en doordrenkt van ons, naar roosjesgeurende transpiratievocht vermengd met het water van de dikke regendruppels die inmiddels de hemel uitgeschoten worden, strijken we neer op onze zachte ligbedjes van ons klein maar o zo fijne hotelletje ergens in de relaxte achtertuin van Sanur Beach. . .