Haha, voordat ik uberhaupt begin met iets op dit digitale papier te zetten over onze dagen in de wonderschone bergen van Bali, ergens in het hoge noorden, moet ik in mezelf een beetje lachen. Om mezelf wel te verstaan . . .

Vanuit onze, soort van koninklijke suite op de eerste verdieping van onze zoveelste perfect uitgezochte homestay/guesthouse (met dank aan Tripadvisor en alle medereizigers die ons al zijn voor gegaan), hebben we een adembenemend uitzicht over het, zoals al eerder beschreven in het stukje over de Munduk Morning Concert, prachtige landschap. Tegenover onze suite een zo mogelijk nog mooiere maar vooral moderne suite waar een spraakzame maar zeer aardige, imponerende breeduitziende australische bodybuilder uit Perth en zijn meer dan sympathieke zen-yoga-relaxte vrouw hun intrek hebben genomen. Naast ons 'woont' een jonge Amerikaanse, uit Louisiana komende rijstboer met zijn roodharige tengere vriendin die het regenachtige Oregon heeft ingeruild voor haar grote liefde en nu 'meeboert' in Louisiana. En op de hoek komt, op hetzelfde moment dat wij de trap naar de binnenplaats oplopen de in Londen wonende, en 'all over the world gereisde' Claire aan. Binnen een uur kennen we elkaar allemaal en lijkt het alsof we elkaar al jaren ontmoeten op deze ene plek in de bergen van Bali. Allemaal hier in Munduk om maar een reden: De Natuur. Overal op de matjes voor de deuren van de kamers uiterst hike-waardige wandelschoenen. Profi's dus! Hmmmm, het is maar de vraag of mijn te schattig uitziende hiawatta-waardige booties de slippery trekkingpaden in de wilderness van Munduk aankunnen de aankomende dagen.

De wereldberoemde watervallen van Munduk staan voor de eerste dag op het programma. Onze Amerikaanse buren hebben de tocht al gedaan en zijn wild enthousiast (zoals Amerikanen kunnen zijn 'you know'). OK let's do it! De Londense Claire en wij besluiten ons de volgende dag door een vriend van de hoteleigenaar omhoog te laten rijden en dan de tocht, die volgens zeggen echt alleen maar 'downhill' gaat en ons bij twee fantastische watervallen gaat brengen, te lopen. Claire heeft in het busje al een blik geworpen op mijn lieve hiawatta-booties en zegt, polite als iedere Brit kan zijn, dat ze 'on a mission is' en ons graag ons eigen tempo wil laten lopen. En weg was ze. . . . .duhhhhh ;). Prima hoor, wij redden onszelf wel en inderdaad, het pad gaat alleen maar bergafwaarts. Voor de zekerheid, omdat ik het gewoon niet kan geloven, vraag ik toch nog even voorzichtig aan Paul of we dit steile klerepad echt niet meer op hoeven te klauteren. 'Nee hoor prinsesje (op de erwt), dit pad loopt regelrecht, via de twee watervallen, naar beneden, terug naar onze homestay.' Op ons eigen santai saja tempo, onze Claire is al in geen velden of wegen meer te bekennen, lopen we op de eerste indrukwekkende waterval af. Het blijft een wonder hoe die stortvloed aan water met wild geraas naar beneden komt vallen. Op naar de tweede waterval. En inderdaad, alsmaar downhill (wat mijn achillespezen trouwens niet al te tof vinden maar 'soedah al maar'). Na een prachtige wandeling door zowel de jungle als koffie- en kruidnagelplantages arriveren we bij de tweede, nog veel indrukwekkender stortvloed aan water. Met nog veel meer donder en geraas dan bij die eerste (achteraf eigenlijk maar een miezerig exemplaar) komt ook hier het water met machtige kracht naar beneden gedenderd. Een absoluut 'open-mond-momentje'! De schattige hiawatta-booties doen het nog steeds fantastisch!

'Oeps, slippery hier! Huh, lopen we wel goed, ik zie helemaal geen pad meer? O nee hellup, ik glij weg! Help me dan! Waar ben je? Blijf in mn buurt, ik kan niet meer opstaan boehoe! Het zou toch alleen maar downhill gaan, waarom loop ik nu dan al een half uur, hijgend en puffend als een zwetend pakpaard, 'uphill'?'

Afijn, hiken is geloof ik niet echt een 'talent' van me ;), maar genieten kan ik wel heel goed! Santai saja wandelend, luisterend naar alles wat geluid maakt en kijkend naar al het wonderlijke leven in die groene klammige jungle waar de duizenden muggen hun hart ophalen aan de overheerlijke hapjes die hun aan de lopende band voorgeschoteld worden. . .