Hoe kun je deze belevenis in dit noordelijke deel van Europa nou eigenlijk echt goed omschrijven? Koud en wit, maar dat kan iedereen eigenlijk wel verzinnen. Bijzonder en sprookjesachtig, hmmm ook wel erg voor de hand liggend. Laat ik het dan maar proberen om het in mijn eigen woorden en op mijn eigen manier te omschrijven.

Het landschap is overweldigend en tegelijkertijd verstillend. Je voelt je de toeschouwer van een enorm panorama-doek dat niet op lijkt te houden. 360 graden om je heen sneeuwkunstwerken gemaakt door een kunstenaar die Natuur heet. Een lange stoet met rendieren die ons braaf voorttrekken in houten sleeën past volledig in het landschapsplaatje. Het design van de kota (soort van sneeuwhut die tevens dienst als haardvuur) is volledig afgestemd op het landschap. De Natuur heeft het hier in Lapland voor het zeggen. De Natuur bepaalt wat er gebeurt en hoe het gebeurt. Mens en dier passen zich aan aan de normen en waarden van de Natuur. Respect voor de Natuur lijkt hier bij de inwoners met de paplepel te zijn ingegoten. Respect voor het landschap, voor het bos en voor de dieren. Hier in ‘Salla, in the middle of nowhere’ leven de mensen weliswaar van het toerisme maar zonder het respect voor de natuur te verliezen.

De stilte is nog het meest indrukwekkend. STILTE met hoofdletters. Geen auto-geluiden, geen treinen, geen brommers, gewoon geen andere geluiden dan die van blij huilende honden vlak voor vertrek van hun zoveelste huskie-tour door het immense bos.

Vooral ook ’s avonds, als de schemering heeft plaatsgemaakt voor het diepe blauw van de nacht is het stil. Heel stil. Heel erg stil. Totdat er vier vrolijke Nederlandse toeristen besluiten op eigen houtje op Noorderlicht Safari te gaan. De Voigt Noorderlicht app geeft immers aan dat de kans op Noorderlicht vannacht tussen 23.00 en 02.00 uur heel groot zal zijn. Dat de werkelijke kans om het spectaculaire licht alleen te kunnen zien bij helder weer wuiven ze nonchalant voor het gemak maar even weg. Met twee flesjes Jagermeister en een thermoskop warme thee gaan de vier op pad. Het bos in, op naar een open plek ergens in het bos. O ja, niet vergeten de kompas-app nog even te downloaden anders loeren we straks naar het zuiden in plaats van naar het noorden hahaha. Stap stap stap, door het dikke pak versgevallen sneeuw ploegen de vier zich een weg door het diepdonkere bos. Omhoogkijkend naar de diepzwarte lucht waar geen ster aan de hemel te bekennen is maar heel in de verte het dunne schijnsel van de maan zich wel door het dikke wolkenpakket probeert heen te wringen. ‘Ik durf niet meer’ zegt Liek timide nadat ze in de maagdelijk witte sneeuwpakketten langs het wandelpad meerdere sporen van een nog niet gedefinieerd dier heeft ontwaard. ‘Ik ga terug, ik ben bang’ zegt Liek een paar minuten later, nadat de andere drie stoertjes haar hebben overgehaald om toch gewoon door te lopen en haar hebben aangeraden te stoppen met het lezen van de thriller waarin ze bezig is waarin de hoofdrolspelers ‘toevallig’, ook in Lapland, een voor een vermoord worden. Dat ze na deze, voor de andere drie echte avonturiers, teleurstellende actie voor altijd ‘angsthase’ zal worden genoemd neemt ze maar even op de koop toe en resoluut maakt ze rechtsomkeert en dribbelt ze met driftige pas terug de veilige en warme chalet. Het Noorderlicht houden ze vast nog tegoed, maar dat de vier vrienden het hier heerlijk hebben dat mag geen wonder meer heten . . .

Voor meer verhalen over onze bijzonder reis: martijnenelise.reismee.nl