Eerste kerstdag in Nederland. Alweer een jaar voorbij. Het einde van het jaar is altijd zo’n periode van terugblikken en vooruit blikken. Tenminste zo heb ik het altijd gedaan. Maar nu vraag ik me eigenlijk af waarom die behoefte toch iedere keer weer opplopt tijdens deze periode. Maar natuurlijk begrijp ik het wel. Terugkijken op al het leuks en geks, op al het moois en fijns. Misschien ook wel op de wat verdrietige en intense momenten. Maar de positieve en mooie momenten blijven hangen. En dat maakt weer dat ik het heerlijk vind om vooruit te kijken. En al helemaal dit jaar . . .

Vooruitkijken naar die bijzondere reis die ‘about is to begin’. Me verheugen op een weerzien. Weerzien met familie en met vrienden van de familie. En dan besef ik dat ik een bevoorrecht mens ben. Besef ik dat ik de mogelijkheid heb om op reis te gaan. De mogelijkheid heb om het vliegtuig in te stappen en te gaan. Samen met Paul naar Amerika te gaan. Om daar Ellen en Robin, mijn nicht en haar vrouw, te ontmoeten. Maar ook om daar tante Joyce, goede vriendin van mijn ouders, en haar zoons Steve en Clifford te bezoeken. Hoe gaaf is het om de cultuur van een land aan de andere kant van de wereld beter te leren kennen en door de ogen te bekijken van familie en vrienden die daar in dat veel besproken Trump-land wonen?

Er staat van alles op de planning. Samen met Ellen en Robin op after-Christmas City-trip Los Angeles waar we de Pacific-sunset zullen mogen bewonderen. Waar we de Hollywood-stars zullen meet&greeten (in onze dromen ofcourse). Waar ik heel misschien mijn heldin Oprah tegen het lijf zal lopen waardoor er een lang gekoesterde droom zal uitkomen. Een reis ook die ons in Phoenix zal brengen, een stad midden in de woestijn omringd met cactussen. Een reis die ons naar Sedona zal brengen, een magic & mystical plek op de wereld waar we het jaar 2017 zullen uitzwaaien en waar we 2018 met open armen zullen verwelkomen. Een roadtrip die ons naar de Grand Canyon brengt en waar een droom van Paul zal uitkomen. Een reis waar we zullen eindigen in Walnut, een voorstadje van LA en waar we ons zullen laven aan de warme armen van tante Joyce.

Onze koffer is gevuld met pakken Venz Hagelslag, stroopwafels, zakken vol drop, pakken DE koffie en zakjes erwtensoep. Daartussen hopen we onze korte broeken, t-shirts en slippers nog kwijt te kunnen. Na bijna 30 jaar zal ik weer voet op Amerikaanse bodem zetten. Dit keer zonder paps en mams, maar met mijn allerliefste Paul. United States of America, here we come . . .

Vind je het leuk om ons te volgen? Laat dan je emailadres achter in de kolom hiernaast, dan krijg je een berichtje als we weer een nieuw verhaal hebben gepost . . .

Happy greetz