Deel 1

Time flies when you’re having fun. Zit ik hier op het vliegveld van Los Angeles. De dagen zijn omgevlogen. Een beetje ‘triest’ zitten we in een barretje bij onze gate waar over 3 uur ons vliegtuig richting Dublin vertrekken zal. 

De dagen in the Grand Canyon waren wereldwonder-waardig. Ik ga niet eens proberen om het met ‘de pen te beschrijven’. De ervaring van de Grand Canyon is alleen te zien, te voelen, te ervaren, te beleven als je er zelf naar toe gaat en de pracht van het wonder met eigen ogen aanschouwt. We hebben geprobeerd al het schoons op foto vast te leggen. Helaas, niet te doen! We hebben videootjes geschoten. Pity, mission not accomplished. We hebben onze 5 kilometer dalend en ook weer stijgende hike geprobeerd op beeld vast te leggen. Onmogelijk! De kleuren vervagen op het scherm. De geluiden klinken schril op video. We zijn er maar mee gestopt en hebben onze zintuigen het werk laten doen. We hebben de grootsheid en de kleuren in ons hart opgenomen en ooit, ergens in de tijd, als deze beelden in ons hart iets vervaagd zijn gaan we terug naar deze bijzondere plek in Arizona.

Cruisend met ons Fordje Fiesta genieten we van onze rit terug naar Phoenix. Van dichtbeboste bergen die lijken op de Oostenrijkse Alpen in de zomer, door uitgestrekte woestijnvelden. Dwars door het Navajo en Hopi land waar de native Americans in harmonie met elkaar proberen hun geld te verdienen met Indian Handcrafts. We voelen ons een beetje triest dat juist deze native groepen ‘weggestopt’ lijken te zijn in de woestijn. Als ik een van de Hopi’s, genaamd Joshua, vraag of hij gelukkig is, lichten zijn ogen op en verzekerd hij mij dat hij heel gelukkig is. Hij is trots op zijn stam. De Hopi’s zijn The Peaceful People die niet vechten maar juist anderen helpen door ze te genezen en te helen. Mooi om zulke gesprekken te mogen en kunnen voeren met zulke mooie mensen . . . . 

Deel 2

Met tranen in onze ogen nemen we afscheid van Ellen en Robin. We hebben elkaar de afgelopen week veel beter leren kennen. Ze hebben ons bij de hand genomen daar waar het nodig was. Ze hebben hun eigen land door onze ogen bekeken, en wij hebben het voorrecht gehad om een stukje Amerika door hun ogen te bekijken. Als best of friends nemen we afscheid en beloven we in contact te blijven met elkaar en daar waar het mogelijk is weer met elkaar op reis te gaan, somewhere somehow . . . .

Nauwelijks hebben we afscheid genomen van de twee dierbare nichten, of we worden alweer verwelkomd door een goede vriendin van mijn moeder (die wij als Indo’s voor het gemak ook gewoon ook tante noemen). Tante Joyce (78 jaar) heeft een heerlijk bedje voor ons opgemaakt. We worden door haar ontvangen als familie, en zo voelt de dag die we met haar en haar twee zoons doorbrengen ook. Geen toeristische uitjes deze dag, maar een echte Christmas Holiday Casserole Cooking Class. Al ‘cooking’ maken we kletsend een reisje down memory lane. Over vroeger en vooral over de gave logeerpartijtjes bij mijn ouders. Als ook haar beide zoons (Steve & Cliff) aanschuiven is de reunie compleet. Na 25 jaar elkaar niet gezien te hebben lijken al die jaren weg te vallen op het moment dat we elkaar weer zien . . . . terwijl ik het schrijf prikken de tranen in mijn ogen. Hoe gaaf om te ervaren dat verbondenheid niet aan tijd verbonden is. 

Deel 3

Het is tijd om te gaan. We hebben op onze manier afscheid genomen. Op Manhattan Beach. Wandelend op de boulevard langs de Pacific Ocean. Heel hip Los Angeles lijkt zich vandaag te hebben verzameld op deze zonnige plek om ons gedag te zeggen

Ons vliegtuig staat op ons te wachten en met onze harten gevuld met fijne, mooie, bijzondere en hartverwarmende herinneringen laten we ons zo weer terugbrengen naar onze eigen habitat. Kunnen we terugkijken op een bijzondere reis. Ik hoop dat we nog heel lang na zullen genieten en dat als we heimwee hebben alleen op onze hartenknop hoeven te drukken om weer even ‘daar’ te zijn . . .