Onze koffers zitten volgepakt met t-shirtjes, zomerbroeken, korte broeken, zomerjurkje zelfs. Winterjassen maar thuis gelaten we gaan immers naar The Sunny State of California. Lekker warm, lekker zonnig, we zijn voorbereid op de lente.

We worden wakker in de woestijn. Gistermiddag laat kwamen we aan in een verlaten stadje ergens in the middle of nowhere in de Mojave Dessert. Aangezien ik degene ben geweest die deze roadtrip verzonnen heeft voel ik voor de eerste keer de behoefte om bij voorbaat sorry te zeggen tegen Paul omdat ik geen idee heb waar we uberhaupt terecht zullen komen na een urenlange woestijnrit met alleen maar dorre velden met niks niks niks. Okee zo af en toe een ondefinieerbare palmachtige cactus. Okee zo af en toe een verlaten ranch. In de verte zien we ruige, onbegroeide rotsformaties die als prima decor zouden kunnen dienen voor zo’n John Wayne westernmovie waar mijn vader zo gek op is. Helemaal in de verte zien we een soort alpachtige bergformatie met sneeuw op de toppen. WAAAATTTTT, sneeuw We komen hier voor warmte en zon en willen met onze korte broeken en t-shirtjes aan gaan ‘hiken’ in de wilde natuur.

Okee, we pakken dan toch maar onze warmste kleren uit de koffer (een winterjas en warme bontlaarzen zitten er niet in helaas) en gaan op pad. Ik heb meerdere ‘easy’ hiketrails uitgezocht die we vandaag zouden kunnen gaan doen. Vol goede moed stappen we de auto in om het Joshua Tree National Park in te rijden. Gelukje, we hoeven geen entree te betalen voor het park omdat vriend Trump The Government Shutdown heeft afgekondigd en omdat dit park een National Park is in plaats van een State Park mogen we gewoon zonder te betalen het park in rijden.

Na een paar mijl beginnen we toch vol bewondering voor het bijzondere natuurgeweld rond te kijken. Wat een prachtig stuk natuur hier zo midden in de woestijn. Een strakblauwe lucht waar de zon in vol ornaat al haar zonnestralen op de enorme rotsformaties en de zeer bijzondere Joshua Trees kan laten stralen. Echt prachtig!

We zijn klaar voor onze eerste hiketrail. KOUDDDDDD! Een ferme wind maakt dat de gevoelstemperatuur rond de -5 graden voelt in plaats van de 5 graden die het thermometertje op ons dashboard laat zien. Al wandelend van rotsformatie naar rotsformatie, laverend tussen de jenerverbesstruiken, Joshua trees en de cactussen door beginnen onze vingers lichtelijk te bevriezen (geen handschoenen bij ons ofcourse ). We besluiten toch maar weer terug te wandelen naar onze auto nadat we nog geen mijl gewandeld hebben, omdat we bang zijn dat niet alleen onze vingers zometeen bevroren zijn. OMG waar hebben we onze auto eigenlijk geparkeerd. We kijken om ons heen en kunnen ons totaal niet orienteren. Waar we ook om ons heen kijken, 360 graden rond, alleen maar rotsformaties en woestijnplanten. Geen enkel ijkpunt waar we ons op kunnen richten. En helaas, we waren er al voor gewaarschuwd, ‘no service’ staat er linksbovenin mijn mobieltje. In het hele park is geen enkel bereik.

Op goed geluk, en op ons orientatievermogen (die bij ons allebei niet volledig tot ontwikkeling heeft mogen komen) wandelen we maar een kant op omdat we 'denken' dat we van die kant gekomen zijn en gelukkig, een paar uur later zitten we weer warm en veilig in ons autootje op weg naar de volgende hiketrail . . . .