Na een ‘happy drive’ van Joshua Tree naar Phoenix, waarin we de 6-uur durende trip hebben opgeluisterd met ons prachtige gezang, bereiken we de hoofdstad van Arizona. De lege woestijn, waarin af en toe een campervan of een kleine ranch het lege rotsigrode landschap met enkele witte stippen versiert, laat ons voelen wat ruimte is. Wat werkelijke ruimte, ademruimte is. De vrijheid, de leegte, de pure en zuivere lucht. De strakblauwe lucht boven de grillige bergtoppen vormen een prachtig decor voor ons zangpodium. We starten ons concert met de echte oude lievelingsnummers van mijn vader. We coveren moeiteloos John Denver met Take me home, countryroads en Back Home again. We vervolgen onze set met de cover van Willie Nelson City of New Orleans en eindigen deel 1 van het concert met twee nummers van good old Merle Haggerd, Okie from Muskogee en Silver Wings. We naderen langzaam onze eindbestemming en kunnen het niet laten om toch ook wat covers te zingen van onze Brabantse held Guuske en dus schallen we luidkeels Proosten, Tabee 2018 en Dat komt door jou door onze Kia Soul.

Ons gezang moet iets in het universum in beweging hebben gezet want zomaar, op een zondagochtend, ergens in de big city of Phoenix, ver weggestopt in een hoekje van een groot gebouw ontdekken we een piepklein winkeltje met de maginsche naam ‘Magick’. Nieuwsgierig als we zijn willen we even binnen kijken. De deur gaat open en we zien een exentriek uitziende vrouw met lang zwart haar, een oudere (toch ook wel wat excentrieke) man met grijs lang haar en een grijze baard en een jonge jongen met donker krullend haar zitten. Ze zitten overduidelijk midden in een inspirerend gesprek met elkaar. Het winkeltje blijkt niet open te zijn vandaag, maar blijkbaar zien ze de teleurstelling op onze gezichten en de, wat achteraf de eigenaresse van het winkeltje blijkt, vrouw ons uitnodigt om even rond te neuzen in haar paradijsje. Ze blijkt een Apache-woman te zijn, weliswaar geboren in Texas, met de prachtige naam Vickoria Gypsy Luna. Ze vertelt ons dat haar leraar, Don Lorenzo, een native Navajo-man, vandaag bij haar op bezoek is.

We worden warm welkom geheten en voor we het weten zitten we midden in een lezing van de grote leraar Lorenzo en deelt hij zijn kennis over het sjamanisme, over de aarde en de klanken van de aarde en de natuur. Hij vertelt ons over de verbinding tussen hoofd en hart en het volgen van ons hart. Hij vertelt ons over het belang om ons hart te openen en leert ons hoe we dat dagelijks kunnen doen. Hij kijkt me indringend aan en zegt me dat ik nog niet volledig mijn hart volg, dat ik mijn hart nog teveel bescherm en vervolgens neemt hij ons mee in een sjamaanse ceremonie om zowel onze ‘mind’ en onze ‘throat’ te reinigen met een de rook van verbrande salie en tenslotte laat hij ons ervaren hoe we ons ‘heart’ kunnen openen. Hoe bijzonder! Niet gepland, heel ‘toevallig’ maar o zo welkom was deze ontmoeting met Gypsy Luna, Don Lorenzo en zijn zoon. Het mooiste wat ik van deze Don geleerd heb is dat ik in Nederland mag gaan leren genieten van ‘onze regen’, want regen is, volgens het sjamanisme, een hele grote leraar voor ons allemaal.

Na deze bijzondere ontmoeting bereiden we ons voor op de laatste dag van het jaar. En hoe ‘toevallig’, we openen onze weer-app en zien tot onze verwondering dat de 31ste december in Phoenix eindigt met dikke dag vol regen. En dat in de wetenschap dat het hier in Arizona zelden regent . . . . het leren genieten van de regen kan beginnen !